Η Παλατιανή από το 1994 μέχρι και το 1998 ήταν από τις καλύτερες ομάδες της ΕΣΚΑ. Και όταν λέμε της ΕΣΚΑ, εννοούμε σχεδόν όλες τις κατηγορίες αφού η ομάδα κατάφερε να ανέβει τρεις φορές σε διάστημα τριών χρόνων. Μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε από τη Δ’ στη Β’ ΕΣΚΑ. Εκ των πρωταγωνιστών της ομάδας εκείνης ήταν ο Γιάννης Καλαμπόκης.

Ο 31χρονος γκαρντ που πριν λίγους μήνες πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας μίλησε στο www.eska.gr και ξετύλιξε το κουβάρι των αναμνήσεων. Ο 16χρονος τότε Γιάννης, έκανε μια ευχή κάθε Πέμπτη που γίνονταν οι αγώνες. «Το μόνο που παρακαλούσα και ευχόμουν ήταν να μην βρέχει τις Πέμπτες για να μην χάνουμε τα ματς».

Τι θυμάσαι από εκείνη την ομάδα;
 «Είχαμε από τις καλύτερες ομάδες της ΕΣΚΑ εκείνη την εποχή θυμάμαι και γι’αυτό άλλωστε είχαμε ανέβει τρεις κατηγορίες. Να πω την αλήθεια μου δεν θυμάμαι πόσες ομάδες ανέβαιναν τότε αλλά εμείς πάντα τερματίζαμε πρώτοι. Εγώ έπαιξα στην ΕΣΚΑ τέσσερα χρόνια. Τις τρεις χρονιές που ανεβαίναμε την μια κατηγορία μετά την άλλη και αγωνίστηκα δύο σεζόν στη Β’ ΕΣΚΑ. Όλοι οι αγώνες γινόντουσαν σε ανοιχτά γήπεδα και παρακαλούσαμε κάθε Πέμπτη να μην βρέξει γιατί δεν θα παίζαμε».

Θυμάσαι κάποια χαρακτηριστική σκηνή από εκείνη την εποχή;
«Πάρα πολλές. Το πόσα γήπεδα είχαμε σκουπίσει για παράδειγμα, δεν λέγεται. Έβρεχε όλη την ημέρα και κάποια στιγμή σταματούσε το απόγευμα. Τότε, εμείς παίρναμε τις σκούπες και τρέχαμε να σκουπίσουμε το γήπεδο, να βγάλουμε όσα πιο πολλά νερά γινόταν εκτός αγωνιστικού χώρο μπας και καταφέρναμε να παίξουμε. Επίσης ήταν πολύ ωραίο το πώς πηγαίναμε στο γήπεδο. Είχαμε τρία τέσσερα αυτοκίνητα και μπαίναμε μέσα τέσσερα και πέντε άτομα στο καθένα. Είχε ένα ο προπονητής, ένα ο έφορος και έρχονταν μαζί μας και κανα δυο γονείς ή κανένας φίλος και έτσι φτάναμε στα εκτός έδρας ματς.

Πως ήταν το μπάσκετ τότε στην κατηγορία;
 «Αν και δεν έχω παρακολουθήσει πολλά ματς της ΕΣΚΑ τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως το μπάσκετ ήταν τελείως διαφορετικό σε σχέση με αυτό που παίζεται σήμερα. Τότε όταν βάζαμε τρίποντο το πανηγυρίζαμε σαν να ήταν γκολ. Ακόμη το μπάσκετ δεν είχε κάνει την πολύ μεγάλη έκρηξη του και τα παιδιά που έπαιζαν ήταν σε παντελώς ερασιτεχνικό επίπεδο. Έβλεπες οι ομάδες να στελεχώνονται από κάθε είδους παίκτες. Ψηλούς, κοντούς, αδύνατους, χοντρούς. Οι πάντες έπαιζαν μπάσκετ τότε γιατί ήταν της μόδας. Μόλις είχε αρχίσει να μπαίνει στη ζωή μας. Ήταν πολύ όμορφα εκείνα τα χρόνια γιατί ανακαλύπταμε κάτι τελείως ξένο για εμάς».

Κάποιο ματς που σου έχει μείνει αξέχαστο;
«Θα θυμάμαι για πάντα ένα παιχνίδι που είχαμε δώσει και ξεκίνησε στις 21:00 το βράδυ και τελείωσε στις 21:50. Μαζί με το ημίχρονο. Ο λόγος ήταν ότι έριχνε χιονόνερο, μην σου πω χιόνι, και οι διαιτητές αποφάσισαν να το παίξουμε ουσιαστικά μικτό. Ο χρόνος δεν σταματούσε και εμείς τρέχαμε δύο φορές περισσότερο μήπως και καταφέρναμε να ζεσταθούμε κάπως».