Παρακολουθώντας αρκετούς αγώνες, όλων των ηλικιών, στα φετινά πρωταθλήματα, διαπίστωσα πόσο γεμάτα είναι τα γήπεδα, στα οποία αγωνίζονται οι μικροί αθλητές μας. Μπαμπάδες-μαμάδες και φίλοι του μπάσκετ. Εικόνα πολύ όμορφη και ενθαρρυντική για το μέλλον του αθλήματος. Η ποιότητα του μπάσκετ, από τους μικρούς, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και κάθε χρόνο οι «πρωταγωνιστές», ακόμα πιο πολλοί και πιο καταρτισμένοι τεχνικά. Αγωνιστικά, έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, να αναδείξουν το ταλέντο τους και την προσωπικότητά τους. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει εμείς, οι μεγαλύτεροι, να διαμορφώσουμε τις συνθήκες, για να ξεδιπλωθεί το ταλέντο και να χτιστεί η προσωπικότητα των παιδιών. Η ευθύνη «βαραίνει» προπονητές και γονείς, γονείς και προπονητές. Στο παιχνίδι, όταν
υπεισέρχεται η τακτική για «να κερδίσω», όταν ο φόβος «μην κάνω λάθος», είναι μεγάλος, όταν το «πρέπει» να βάλω το καλάθι ξεπερνάει την λογική, όταν η ενοχή για ένα φάουλ, που δεν έπρεπε να κάνω, είναι αντίστοιχη με έγκλημα, όταν…, όταν… Οταν λοιπόν, όλα αύτα και άλλα πολλά, που όλοι μας γνωρίζουμε και όλοι μας έχουμε δει και αντιμετωπίσει σε έναν αγώνα μίνι-μπάσκετ, για παράδειγμα, γίνονται για την αγαπημένη μας νίκη και για να μην έρθει πάνω μας η «πανούκλα» της ήττας, τότε οι συνθήκες σίγουρα ΔΕΝ είναι οι κατάλληλες.
Προπονητές και γονείς, γονείς και προπονητές γίνονται «δούλοι» της νίκης και θα κάνουν τα πάντα, προκειμένου να την υπηρετήσουν. Από την άλλη, η ήττα, όταν έρθει, μάς οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα, σχετικά με την ικανότητα των παιδιών και -παράλληλα- δημιουργεί ενα «βάρος» και μια καταθλιπτική διάθεση στα παιδιά, που ειναι δύσκολα διαχειρίσιμη και (πολλές φορές) επικίνδυνη. Οφείλουμε λοιπόν, να αλλάξουμε τις συνθήκες αυτές, οφείλουμε να είμαστε «εντάξει», απέναντι στα παιδιά μας. Ενα ταλέντο θα αναδειχθεί, άσχετα αν κερδίσει τον αγώνα η ομάδα του. Ενας έξυπνος παίκτης, θα βάλει το καλάθι ή θα δώσει μια ωραία πάσα, άσχετα αν χάσει τον αγώνα η ομάδα του. Οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά ΜΑΣ τις συνθήκες, για να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους και να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, ΑΣΧΕΤΑ με τη νίκη ή την ήττα της ομάδας. Μια ιδέα, είναι στα πρωταθλήματα των junior-προμίνι-μίνι, να ΜΗΝ υπάρχει νικητής και χαμένος. Να μην μετράμε το σκορ. Να παίξουμε τους αγώνες χωρίς τακτική. Να δώσουμε στα παιδιά ένα διαφορετικό κίνητρο, από τη νίκη. Για παράδειγμα, θα μπορούσε, σε κάθε αγώνα, να αναδεικνύονται 2 MVP (πολυτιμότεροι παίκτες), ένας από κάθε ομάδα. Θα ψηφίζονται από τους συμπαίκτες τους και από τους προπονητές. Για σκεφτείτε το. Πάλι, θα χειροκροτήσουμε το καλάθι, πάλι θα χαρούμε με μια ωραία ενέργεια, πάλι θα θαυμάσουμε μία ασίστ, αλλά μπορεί να είναι και παιδιού της αντίπαλης ομάδας…!
Γιώργος Καλαϊτζής
Υπεύθυνος αναπτυξιακού προγράμματος ΕΣΚΑ
