Η αθλητική ικανότητα των παιδιών στην ηλικία του μίνι-προμίνι είναι μικρή-περιορισμένη, θα έλεγα. Τα παιδιά πλέον, δεν παίζουν στον δρόμο, στις αλάνες, στα πάρκα και έτσι βασικές δεξιότητες, όπως η ισορροπία, η ιδιοδεκτικότητα, η ταχύτητα κ. ά. μπορούν να αποκτηθούν μόνο μέσα από την προπόνηση. Η κακή διατροφή επίσης συμβάλλει σε αυτό. Ο πιο σοβαρός λόγος όμως είναι τα πολυάριθμα γκρουπ παιδιών, τα οποία προπονούνται σε ένα καλάθι, περιορίζοντας την κίνηση των παιδιών στην προπόνηση, αλλά και ο τρόπος προπόνησης που εχει περισσότερο τακτική, από όσο θα έπρεπε, σε αυτή την ηλικία. Επίσης, μικρή, περιορισμένη είναι και η τεχνική ικανότητα των παιδιών. Οι λόγοι, λίγο πολύ, οι ίδιοι: Πολλά παιδιά σε λίγο χώρο, με αποτέλεσμα λίγες επαναλήψεις. Πολύ τακτική, πολλά ανούσια συστήματα για την επίτευξη της νίκης, που δαπανούν χρόνο από βασικές τεχνικές του αθλήματος. Επίσης, καθοριστικός παράγοντας είναι η αντίληψη των παιδιών, που λόγο του τρόπου ζωής, δεν καλλιεργείται, γιατί δεν υπάρχουν τα ερεθίσματα από το περιβάλλον.
Το πιο σημαντικό κομμάτι όμως, είναι ο ψυχοπνευματικός παράγοντας των αθλητών. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν μειωμένη συναισθηματική αντοχή. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν προσαρμοστικότητα στις καταστάσεις που τούς παρουσιάζονται. Οταν λοιπόν, καλούνται να αντιμετωπίσουν μια επιλογή, ας πούμε το αναπτυξιακό της ΕΣΚΑ, δεν είναι έτοιμοι πνευματικά. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν
εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Γιατί φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Γιατί έχουν άγχος και λειτουργούν χωρίς στόχο. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται-κατακτιέται, όταν τονίζουμε στα παιδιά τις μικρές καθημερινές τους επιτυχίες, «μπράβο, σήμερα ήσουν καλός στην άσκηση» και όχι μόνο όταν συνδέουμε την επιτυχία με τη νίκη. Η επιμονή σε έναν συγκεκριμένο στόχο και η παρότρυνση για συνεχόμενη προσπάθεια, θα «δεσμεύσει» τα παιδιά και θα τους δώσει κίνητρο για δουλειά.
Επίσης, με αυτό τον τρόπο θα ελαττωθεί το άγχος τους, μιας και η κατάκτηση μικρών και εύκολων στόχων θα τους κάνει υπεύθυνους. Θα αισθανθούν ότι έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και ότι αυτό που κάνουν «περνάει από το χέρι τους». Οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν είναι πολλές. Οι αφορμές για να παραιτηθούν, επίσης, πολλές. Αρκετοί ψάχνουν μία, για να «σηκώσουν τα χέρια ψηλά». Η ικανότητα να μετατρέπουν τις αφορμές σε ευκαιρίες, για να γίνουν καλύτεροι, είναι το μυστικό. Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω ότι όλοι εμείς οι προπονητές ψάχνουμε το ένα και μοναδικό ταλέντο, που θα αφήσει εποχή. Εγώ, ψάχνω τα παιδιά που έχουν την ικανότητα να μην τα παρατάνε.
Γιώργος Καλαϊτζής
