Φίλες και φίλοι του μπάσκετ, να ‘μαστε πάλι μαζί στη μικρή γωνιά μας, για να ασχοληθούμε με τι άλλο; με την πορτοκαλί αυτή σπυριάρα μπάλα όπως την αποκαλούν οι «ποδοσφαιρικοί»…
Εδώ που τα λέμε όμως, εξ’ αιτίας αυτής είμαστε εδώ, εξ’ αιτίας αυτής προβληματιζόμαστε, χαιρόμαστε και άλλοτε λυπόμαστε και τέλος πάντων αυτή είναι που δίνει δουλειά σε τόσο πολύ κόσμο αλλά και ικανοποίηση σε ακόμη περισσότερο.
Το σημερινό κείμενο, δεν είναι ύμνος στον εφευρέτη της ”στρογγυλής θεάς” αλλά αν το καλοσκεφτείς χωρίς τη μπάλα του μπάσκετ, δεν θα υπήρχαν μπασκετμπολίστες ούτε προπονητές, δεν θα υπήρχαν οι μπασκέτες και προφανώς τα γήπεδα, οι εφημερίδες δεν θα σπαταλούσαν 2 ολόκληρες σελίδες για να αναφερθούν στο σπορ που έβαλε τον ελληνικό αθλητισμό στο χάρτη, οι ατζέντηδες θα ζούσαν χωρίς το 10%, και για να μην μακρηγορούμε ακόμη και οι λίγοι μπασκετικοί φίλαθλοι που δυστυχώς έχουν απομείνει, θα ήταν αδύνατο να αντισταθούν στις ποδοσφαιρικές σειρήνες, που στις μέρες μας, όσο κερί κι αν βάλεις στα αυτιά σου, δεν αρκεί ώστε να μην τις ακούσεις…
Στη στήλη αυτή λοιπόν, δεν θα υμνούμε κανέναν παρά μόνο το μπάσκετ.
Φέτος έγινε πολύς λόγος από τους ”ειδικούς” για το ποιός είναι το μπάσκετ, λες και το μπάσκετ είναι ”κάποιος”, λες και το μπάσκετ έχει ανάγκη για υιοθεσία από τύπους που πάσχουν από ματαιοδοξία και εγωκεντρισμό. Μάλλον αυτοί έχουν ανάγκη να προβάλλουν το εγώ τους μέσα απο αυτό που όλοι αγαπάμε και θέλουμε να υπηρετούμε καθημερινά. Συγχωρήστε μου το κάπως αιχμηρό ύφος αλλά σαν τώρα θυμάμαι την πρώτη αγωνιστική της φετινής περιόδου της Α1, όπου τα ματ εισέβαλαν στο παρκέ για να απομακρύνουν τους ”απεργούς” καλαθοσφαιριστές. Είχαν βλέπετε εντολή από τους μπασκετοπατέρες… Για να είμαι όμως δίκαιος, η υποκρισία που υπήρχε ανάμεσα στους απεργούς αλλά και απεργοσπάστες συναδέλφους, ήταν άνευ προηγουμένου. Θα επανέλθω στο μέλλον…
Παίζοντας στις αλάνες της γειτονιάς μου με τις ώρες οταν ήμουν μικρός, δεν φανταζόμουν ότι το χόμπι μου, το παιχνίδι μου, ο τρόπος που ξέφευγα από τα μαθήματα και τις λοιπές ασχολίες της εποχής, θα ηταν αυτό το οποίο μου έχει χαρίσει τόσες μα τόσες όμορφες στιγμές. Στιγμές που στο πέρασμα των χρόνων καταφέρνουν να διαμορφώσουν το σώμα, το πνεύμα, τη νοοτροπία αλλά τελικά και τον χαρακτήρα ενός ατόμου.
Φυσικά δεν είναι όλες οι στιγμές καλές και ευχάριστες, αλλά αυτό μάλλον θα το διαπιστώσατε ήδη… Υπάρχει όμως κάτι που μας κάνει όλους να ξεπερνάμε τις αναποδιές, τις ήττες, τις κακές εμφανίσεις, ή μακριά από εμάς κάποιους τραυματισμούς, και αυτό δεν είναι άλλο από τη δύναμη της παρέας! Το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ και απαιτεί ομαδικό πνεύμα, αλληλέγγυα σκέψη και πολλές φορές θυσία του προσωπικού συμφέροντος στο βωμό της συνολικής επιτυχίας. Από την τελευταία έως την πρώτη κατηγορία αυτά είναι βασικά συστατικά για να γίνει μία ομάδα καλή. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, η ακόμα και μιας αγωνιστικής σαιζόν όλοι περνάμε περιόδους ντεφορμαρίσματος αγωνιστικού ή ψυχολογικού. Εκεί είναι που ο καθένας χρειάζεται κάποιον δίπλα του, εκεί αποκτά αξία η δύναμη της παρέας που λέγαμε πριν, και πάνω σε αυτή την σχέση χτίζεται και ο χαρακτήρας μιας ομάδας. Όλη αυτή η διαδικασία όπως καταλαβαίνετε δεν είναι προϊόν καμίας μαγικής συνταγής, αλλά αποτέλεσμα των μικρών αυτών πραγμάτων που στο σύνολο τους κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
Θα έχετε ακούσει να μιλούν σε αναμετάδοση κάποιου αγώνα για το «μέταλλο» μίας ομάδας και το πως κατάφερε να κερδίσει έναν αγώνα που φαινόταν χαμένος κλπ. Αυτή η ομάδα μάλλον διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα οποία εαν είναι δουλεμένα στο μυαλό και στη νοοτροπία του κάθε παίκτη, λειτουργούν σχεδόν σαν αυτόματοι μηχανισμοί οι οποίοι την δύσκολη στιγμή, αντί να χωρίσουν, ενώνουν τους παίκτες και οδηγούν τις ομάδες στην υπέρβαση.
Καταλήγοντας, και ζητώ συγνώμη εάν πικραίνω κάποιους που έχουν διαφορετική άποψη για το τι είναι τελικά το μπάσκετ, γιατί πολύ απλά δεν έχει σημασία τι νομίζει ο καθένας, σημασία έχει όλοι εμείς που παίζουμε να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές, είτε αυτές δημιουργούνται σε ένα ανοιχτό γήπεδο με την παρέα μας, είτε προκύπτουν καθημερινά στην προπόνηση της ομάδας μας, μας δίνεται η ευκαιρία να τις μοιραζόμαστε δια ζώσης, και όχι μέσω facebook ή άλλων τρόπων επικοινωνίας που μας καθηλώνουν σε μια καρέκλα. Κάποιοι μπορεί να σηκώσουν κύπελλα και να πανηγυρίσουν τίτλους και κάποιοι άλλοι να μην φτάσουν ποτέ σε αυτό το επίπεδο, όλοι όμως νιώθουν την ενέργεια, τη συγκίνηση, την ευχαρίστηση και τέλος το δικαίωμα να πουν ότι το μπάσκετ ”κύριοι” δεν είναι κανενός, αλλά όλων μας…
Τα ξαναλέμε,
Γιάννης Καλαμπόκης.
