Μετά και την λήξη των φετινών υποχρεώσεων της ΦΕΑ, με τους στόχους να έχουν επιτευχθεί, Βασίλης Τσεκούρας και Στέλιος Λουφόπουλος πήραν την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την ενεργό δράση και να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Ακοκλουθεί η συνέντευξή τους στην επίσημη διαδικτυακή ιστοσελίδα της ΦΕΑ:

– Ποια είναι τα συναισθήματα που κρατάτε από αυτή την μακρά θητεία σας στο μπάσκετ;

Βασίλης Τσεκούρας: «Τα συναισθήματα που μου αφήνει όλη αυτή η διαδρομή είναι έντονα και χαραγμένα για πάντα στο μυαλό μου… Χαρά, λύπη, θυμός, αγάπη, αδικία, αυτοκριτική. Ολα αυτά μόνο το μπάσκετ μπορεί να στα προσφέρει! Μα αυτό που μένει στο τέλος είναι όμορφες αναμνήσεις και βέβαια οι δυνατές και πολλές φιλίες που σε ακολουθούν σε όλη σου την ζωή».

Στέλιος Λουφόπουλος: «Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που επέλεξα και υπηρέτησα αυτό το άθλημα. Στον αθλητισμό οι πίκρες είναι πιο πολλές από τις χαρές, βλέπε τραυματισμοί, ήττες, να μην πετυχαίνεις τους στόχους που θέτεις στην αρχή της χρονιάς… Η διαδρομή, όμως, που ζεις, η συνύπαρξη με τους συμπαίκτες σου, η χαρά να παίζεις μπάσκετ ξεχνώντας τη δουλειά και τα προβλήματά σου, οι δυνατές φιλίες που οικοδομείς και τελικά η επίτευξη μιας ανόδου, σε γεμίζουν πνευματικά και συναισθηματικά!!! Δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό το υπέροχο συναίσθημα ολοκλήρωσης».

– Μια θετική και μία αρνητική ανάμνηση που σας έχει μείνει από τα γήπεδα του μπάσκετ;

ΒΤ: «Αρνητική σκέψη μόνο μια μου έρχεται στο μυαλό… 2013 στο γήπεδο της Κυψέλης σε ένα πολύ ήρεμο ματς Πανελλήνιος – Σπόρτιγκ όμορφη ατμόσφαιρα και ξαφνικά μπήκαν 20 κουκουλοφόροι με μαχαίρια και λοστούς κι επιτέθηκαν χωρίς λόγο στους οπαδούς μας που ακολουθούσαν σε όλα τα γήπεδα εκείνη την χρονιά. Ηταν μεγάλο σοκ για όλους μας κι ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα από τύχη.. Ηταν σοκαριστικό… Εκανα σκέψεις ακόμα και να αποσυρθώ. Ενιωσα αηδία. Αλλά όταν πέρασε, σκέφτηκα με ψυχραιμία ότι δεν ήταν λόγος να σταματήσω κάτι που αγαπώ για ένα συμβάν που δεν είχε σχέση με το μπάσκετ. Θετικές σκέψεις είναι άπειρες!!! (σ.σ. γελάει) Ολα τα πρωταθλήματα και οι άνοδοι που έζησα σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα, είναι κάθε μια ξεχωριστή. Μία μπορώ να ξεχωρίσω λίγο και είναι το τελευταίο ματς Σπόρτιγκ – Πεύκη που έδινε τον τίτλο στον νικητή και άνοδο στην Γ’ Εθνική. Ενα κατάμεστο γήπεδο δύο ώρες πριν την έναρξη. Απίστευτη εμπειρία να παίζεις με τέτοια φανέλα και τέτοιο κόσμο. Οπως κι επίσης η αγάπη που μου έδειξαν όλη την χρονιά οι φίλαθλοι του Σπόρτιγκ παρόλο που δεν ήμουν σκόρερ, ούτε είχα ταλέντο… Ηταν η μεγαλύτερη επιβράβευση που πήρα για την προσπάθειά μου όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο παρκέ να βοηθώ την ομάδα και τους συμπαίκτες μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!».

ΣΛ: «Με το παλιό μου σωματείο που υπήρξα αθλητής του σχεδόν 15 χρόνια, πανηγύρισα ανόδους από την Δ´ έως της Α’ ΕΣΚΑ, αλλά η περσινή χρονιά που δεν καταφέραμε να διατηρηθούμε στην Α’ είναι η πιο αρνητική ανάμνηση. Σαν τη πιο θετική θα επιλέξω τη φετινή μου με τη ΦΕΑ, γιατί έζησα τις ιδανικότερες συνθήκες της πορείας μου στο χώρο. Εκπληκτικοί σαν χαρακτήρες και ποιοτικοί-ταλαντούχοι συμπαίκτες, κορυφαίοι προπονητές και γυμναστές, μοναδική διοίκηση που σου παρείχε τα πάντα και ήταν πάντα στο πλάι σου και έκλεισα την “καριέρα” μου με μια άνοδο όνειρο».

– Ποια είναι η επόμενη ημέρα σας; Θα παραμείνετε στον χώρο;

ΒΤ: «Αποτοξίνωση!!! Παραλία, beach volley σίγουρα!!! Θα έχουμε πολύ χρόνο για σκέψεις…».

ΣΛ: «Η επόμενη μέρα θα με βρει σπίτι μου να αφιερώσω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στην οικογένειά μου, η οποία με στήριξε για να μπορέσω να κάνω το χόμπι μου. Θα παραμείνω ένας απλός φίλαθλος στο χώρο του μπάσκετ χαζεύοντας παιχνίδια όσο μπορώ πλέον».

– Ποια είναι η δική σας προτροπή για τα νέα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ;

ΒΤ: «Αυτό που έχω να πω στα νέα παιδιά είναι ότι υπάρχει χώρος για όλους στο μπάσκετ!!! Αρκεί να το αγαπάς πολύ, να έχεις υπομονή, επιμονή, να δουλεύεις στα κόκκινα στην προπόνηση, να σέβεσαι και να αγαπάς τους συμπαίκτες σου… Τότε πάντα θα υπάρχει ρόλος για σένα σε μια ομάδα και θα νιώθεις χρήσιμος κι ευτυχισμένος. Απολαύστε κάθε στιγμή γιατί είναι ευλογία να είσαι αθλητής σε μια ομάδα…».

ΣΛ: «Αυτό που θα συμβούλευα τους νέους είναι να χαίρονται το μπάσκετ από το οποίο έχουν μόνο να κερδίσουν, πνευματικά κοινωνικά και σωματικά, χωρίς να παραμελούν το σχολείο και τις υποχρεώσεις τους. Οι αγωνιστικές ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα και χαλυβδώνουν χαρακτήρες».