Αβραμίδης: «Οι παρέες γράφουν ιστορία»

Η επιστροφή του Γιάννη Αβραμίδη στον Προμηθέα Χαλανδρίου, συνοδεύτηκε πέρσι από μία δύσκολη παραμονή της ομάδας στην Β’ ΕΣΚΑ Ανδρών. Ο 43χρονος τεχνικός της ομάδας των βορείων προαστίων μίλησε στην ΕΣΚΑ, τόσο για την σεζόν που πέρασε, όσο και για την φετινή (στον 2ο Ομιλο), τις μεταγραφές και τους στόχους…

-Κόουτς, να ξεκινήσουμε από την σεζόν που ολοκληρώθηκε πριν από λίγους μήνες και την δύσκολη παραμονή της ομάδας στην κατηγορία.

«Δύσκολη ήταν όλη μας η σεζόν πέρυσι. Ανέλαβα την ομάδα την τελευταία μέρα των μεταγραφών, με το ρόστερ να αποτελείται μόνο από δύο παίκτες που ήταν και φαντάροι. Ο χρόνος μάς πίεζε και από τους 12 παίκτες που αποκτήθηκαν, μόλις οι 2 είχαν αγωνιστεί στο παρελθόν στην συγκεκριμένη κατηγορία ή παραπάνω. Αν βάλουμε τους τραυματισμούς, τις συνεχείς αναβολές αγώνων λόγω της πανδημίας που δεν μας άφησαν ποτέ ούτε να βρούμε ρυθμό, ούτε να παίξουμε έστω και σε έναν αγώνα πλήρεις, καταλαβαίνουμε το ποσό δύσκολο ήταν το έργο μας. Ευτυχώς οι προσθήκες τον Γενάρη του Στέλιου Ιωάννου και του Δημήτρη Παπαδημητρίου μάς επέτρεψαν να προσθέσουμε εμπειρία και ταλέντο και με έναν πολύ καλό δεύτερο γυρο, καταφέραμε να παραμείνουμε στην κατηγορία. Ηταν ένας άθλος, έτσι όπως στήθηκε την τελευταία στιγμή η ομάδα και με τα τόσα προβλήματα και γι’ αυτό αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στους παίκτες, γι’ αυτό που καταφέραμε όλοι μαζί, γιατί πολύ απλά ξεκινώντας το πρωτάθλημα κανένας, νομίζω, δεν μας υπολόγισε ότι μπορούμε να σωθούμε».

-Τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει κανείς φέτος από τον Προμηθέα;

«Η ομάδα έπρεπε να προσθέσει ύψος και ταχύτητα. Αυτά ήταν τα στοιχεία που ψάξαμε. Μετά ακολουθήσαμε την πιστή… συνταγή των παλαιότερων. Αν δεν μπορείς να κερδίσεις κάποιον, κάνε τον συμπαίκτη σου. Ήρθε στην ομάδα ο Βασίλης Κυπαρίσσης, παίκτης που ήταν προσωπικός μου «εφιάλτης», όταν τον είχα αντίπαλο με άλλες ομάδες στις εθνικές κατηγορίες, ήρθαν οι Ανδρέας Κατσουλαρης και Γιώργος Βάκρινος από την Τούφα, που ήταν μια από τις 3 ομάδες που μας είχε κερδίσει πέρσι δύο φορές, δύο παιδιά επίσης με εικόνες από εθνικές κατηγορίες και αποκτήθηκε και ο Λουκάς Σπανίδης. Παιδί που ξέρω από πολύ μικρή ηλικία και δένει απόλυτα σε αυτό το κλίμα που θέλω να έχει η ομάδα μας. Ο,τι κάνεις σαν αγγαρεία, καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου. Εγώ θέλω να πηγαίνω στο γήπεδο και να νιώθω ότι είμαι με την παρέα μου και όλοι μαζί έχουμε κοινούς στόχους. Αυτό θέλω να φτιάξω, αυτό θέλω να δω και στον Προμηθέα. Αυτό εξάλλου ήταν ο Προμηθέας όταν τον γνώρισα εγώ, επί Τάσου Νικητόπουλου. Οι παρέες γράφουν ιστορία, λένε. Εμείς, δεν ξέρω πού θα τελειώσει το… μελάνι μας, αλλά τουλάχιστον ό,τι κάνουμε θα το πετύχουμε όλοι μαζί».

-Ο στόχος της ομάδας για φέτος;

«Δεν θέλω να βαφτίζω έναν αριθμό σαν στόχο. Σου χαλάει την όποια χαρά του παιχνιδιού. Στόχος μας είναι να είμαστε υγιείς και σωματικά και πνευματικά. Να χαιρόμαστε το παιχνίδι. Εχει αλλοτριωθεί τελείως η έννοια. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι. Λέμε, παίζω μπάσκετ. Που πάει να πει ότι πρέπει να το χαίρεσαι. Σαφώς και θες να κερδίζεις, αλλά πρέπει να ξέρεις και να χάνεις. Το κυριότερο είναι να διασκεδάζεις με αυτό που κάνεις. Οπότε, στόχος μας είναι και ας ακουστεί… κάπως, οι μπύρες μετά τον αγώνα. Να παίζουμε, να το διασκεδάζουμε και να είμαστε όλοι μαζί μία παρέα που θα καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μετά, με καθαρή την συνείδησή μας, ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε ως σύνολο».

-Η ομάδα κράτησε τον βασικό κορμό της. Θα είναι πιο εύκολο το δέσιμό της;

«Σημαντικός στόχος ήταν να παραμείνει η ομάδα στο μεγαλύτερο ποσοστό, όπως ήταν. Ηταν εξ αρχής επιθυμία να κρατήσουμε τον Χρήστο Λοΐζο. Είναι ο πλέον έμπειρος παίκτης και δεν με βοηθά μόνο εντός παρκέ, αλλά και εκτός, ώστε τα νέα παιδιά να βρουν τα πατήματά τους. Από εκεί και πέρα, ο βασικός κορμός έμεινε. Ακόμα και παίκτες που έφυγαν, όπως ο αρχηγός μας πέρυσι και πολύτιμος αρωγός σε όλη μας την προσπάθεια, ο Ηλίας Ζήκας, είναι με τον τρόπο του κοντά στη ομάδα και δεν έφυγε κανείς, τουλάχιστον από όσο ξέρω εγώ, με παράπονα και κακές εικόνες».

-Η προετοιμασία πως ξεκίνησε;

«Με προβλήματα και κυρίως το βασικότερο είναι ο τραυματισμός του καλύτερου μας παίκτη πέρυσι, του Γιάννη Λαουρδέκη. Εχουμε πολλά προβλήματα με τις ώρες προπόνησης, καθώς ο δήμος της περιοχής δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τον αθλητισμό στην πόλη και είναι το μοναδικό πράγμα… που παρέμεινε σταθερό από την προηγούμενη θητεία μου στον Προμηθέα. Δεν μας αφήνουν να μπούμε στα αποδυτήρια ακόμα. Με εντολή… κάποιου, που μάλλον θεωρεί φυσιολογικό όταν ιδρώνεις και αθλείσαι να μην κάνεις μπάνιο μετά!Τέλος πάντων. Υπάρχει πολύ καλό κλίμα στο σωματείο και ετοιμαζόμαστε να το δείξουμε στην πράξη και στους αγώνες μας».

-Μίλησες για προηγούμενη θητεία και μέσα στο καλοκαίρι είχαμε μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία, με την βράβευση της ομάδας που είχε ανέβει στην Β’ Εθνική. Αυτό πώς προέκυψε;

«Το επιδίωξα για δύο λόγους. Αρχικά ήταν μια ιστορική αδικία το φινάλε, έτσι όπως έγινε, εκείνης της ομάδας. Δεν σας κρύβω, ότι τότε παίζαμε και έλεγαν όλοι αυτό είναι το μπάσκετ του Προμηθέα. Είχε ταυτότητα. Ηταν μια καλή παρέα που έκαναν σαν μικρά παιδιά όταν ξαναβρέθηκαν στο ίδιο γήπεδο. Αυτό ήθελα να δείξω στους παίκτες μου, ότι αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος μας. Αυτή η ομάδα να γίνει το πρότυπό μας. Επίσης, σε προσωπικό επίπεδο, ό,τι έχω μάθει προπονητικά το χρωστάω σε δύο ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, με άκουσαν, με πίστεψαν και δίπλα τους γινόμουν καλύτερος. Ο Τάσος Νικητόπουλος είναι ο πρώτος και έπρεπε, αφού πλέον περνούσε από το χέρι μου, να διορθώσω τον τρόπο με τον οποίο απομακρύνθηκε».

-Πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες από τότε στην ομαδα;

«Κατά πολύ και αν δεν άλλαζαν δεν νομίζω πως θα μπορούσα να επιστρέψω. Τόσο η πρόεδρος της ομάδας Στέφη Παϊπέτη, όσο και ο αντιπρόεδρος Τάσος Τσικοντούρης, είναι άνθρωποι που ήταν χρόνια κοντά στον Προμηθέα, αλλά δεν είχαν τον διοικητικό ρόλο που έχουν σήμερα. Περνούν απίστευτα πολλές ώρες στο γήπεδο, είναι δίπλα μας κάθε στιγμή και το κυριότερο, είναι άνθρωποι καλοί και ειλικρίνεις που σε κοιτάνε στα μάτια και μπορείς να τους εμπιστευτείς. Αυτούς και όλα τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης που τρέχουν για πολλά θέματα. Ο Προμηθέας παραμένει μια ομάδα της γειτονιάς, εμπιστεύεται σε όλα τα τμήματά του, παιδιά που βγαίνουν από τις ακαδημίες του, όπως για παράδειγμα στο γυναικείο τμήμα που η Όλγα Σκαρόγιαννη κάνει δουλειά που θα πρέπει να γίνει οδηγός για όλους μας κάποια στιγμή και παράδειγμα προς μίμηση».