Καλογερόπουλος: «Συγκεκριμένη κατεύθυνση...»

Με συνέντευξη του στην ΕΣΚΑ ο Παντελής Καλογερόπουλος, κόουτς στο γυναικείο τμήμα των Μελισσίων και εν ενεργεία παίκτης μπάσκετ, μίλησε για όλα όσα απασχολούν την αθλητική του καθημερινότητα, παικτικά, αλλά κι από τεχνικής άποψης, καθώς συνδυάζει διπλή ιδιότητα στα παρκέ…

«Η μπασκετική μου ζωή ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Τυχαίνει αυτά τα μέρη να συμπίπτουν με την πανδημία, καθώς πριν ήμουν παίκτης Εθνικών κατηγοριών και προπονητής αναπτυξιακών. Κατόπιν, ακολούθησα πιο έντονα το προπονητικό σκέλος, αποδεχόμενος την πρόταση των Μελισσίων για την θέση του προπονητή του γυναικείου τμήματος, επιστρέφοντας παράλληλα σαν παίκτης στα τοπικά. Είμαι σε μια ηλικία (30) που ακόμη και σήμερα σκέφτομαι και ως παίκτης μέσα μου και όσο αυτό μένει ζωντανό τόσο θα βρίσκω χρόνο για να παίζω. Πιστεύω ότι όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη προς το άθλημα, αν αγαπάς αυτό το οποίο κάνεις και το κίνητρό σου είναι το άθλημα και όχι η φήμη, η εικόνα ή τα λεφτά θα βρίσκεις χρόνο πάντα. Φυσικά, το προπονητικό κομμάτι το έχω αυτή την στιγμή σε απόλυτη προτεραιότητα αλλά όσο σκέφτομαι και ως παίκτης θα προσπαθώ να συντηρώ και τις δύο καταστάσεις. Οι δυσκολίες αυτού είναι συγκεκριμένες. Η βασική δυσκολία είναι ο χρόνος και το πώς τα χωράς όλα στο πρόγραμμα, η πνευματική δυσκολία όταν γίνεσαι προπονητής και παίζεις είναι ότι φτιάχνεις έναν δικό σου τρόπο σκέψης και καμιά φορά όταν παίζεις, αισθάνεσαι ότι πρέπει να δώσεις και προπονητικες οδηγίες και το ανάποδο, πράγμα εντελώς λάθος, αλλά λειτουργεί βάσει ενστίκτου. Η χρονιά η οποία έρχεται θα με βρει στον πάγκο της γυναικείας ομάδας των Μελισσίων όπως και στο ρόλο του τεχνικού διευθυντή της γυναικείας πυραμίδας και όσον αφορά το αγωνιστικό είμαι έτοιμος επίσης για τη νέα πρόκληση της χρονιάς. Η σεζόν θα είναι ιδιαίτερα απαιτητική ειδικά στο προπονητικό σκέλος, καθώς στα Μελίσσια τρέχουμε εδώ και 3 χρόνια ένα πρότζεκτ με μικρά παιδιά στα οποία δίνουμε πολύ χώρο και χρόνο στο πρωτάθλημα της Α2. Λέω και πάλι όμως ότι αν είσαι ταπεινός και αγαπάς το άθλημα και τους συνανθρώπους σου είναι δεδομένο ότι κάτι καλό θα βγει».

«Όσον αφορά το κομμάτι των κλιμακίων θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο που καλούνται τα παιδιά. Πρέπει να κάτσουμε όλοι οι προπονητές σε ένα τραπέζι με τις Ενώσεις και την Ομοσπονδία και να συζητήσουμε ποιο είναι αυτό το πρότυπο αθλητή. Ετσι όλοι θα είμαστε στην ίδια σελίδα και όλοι θα έχουμε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που κατά την δική μου άποψη, λείπει πολύ. Θα πρέπει γενικά οι προπονητές πρώτα να καταλάβουμε ότι είμαστε συνάδελφοι και όχι απέναντι ο ένας στον άλλον, όλοι μαζί έχουμε μεγάλη δύναμη ώστε να αλλάξουμε καταστάσεις και να βελτιώσουμε τις συνθήκες και έχουμε πολλούς καλούς προπονητές, το θέμα είναι να περάσουμε όλοι στην ίδια πλευρά του ποταμού. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή κοινωνικής κρίσης, η τεχνολογία έφερε πάρα πολλές θετικές επιδράσεις στον χώρο του αθλητισμού, αλλά νομίζω ρούφηξε δύο βασικά χαρακτηριστικά, την ανεμελιά και την επικοινωνία. Τα παιδιά έχουν πάψει να μιλάνε, να φωνάζουν, να παίζουν και ασχολούνται κυρίως με μια οθόνη. Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία σε αυτό το κομμάτι, καθώς δημιουργείται αποξένωση από την πραγματική ζωή που είναι η χαρά και το παιχνίδι. Ενδεχομένως θα έπρεπε να υπάρχουν διάφορα σεμινάρια για καλή χρήση χρόνου, αξιολόγηση συνθηκών κλπ στις ομάδες, για να εκπαιδευτούν και τα παιδιά και οι γονείς αλλά και οι προπονητές και οι διοικήσεις σε αυτή την νέα πραγματικότητα που ζούμε. Πιστεύω ότι ένας στόχος όλων των ανθρώπων που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και τον αγαπάμε πραγματικά είναι να βγάλουμε ξανά τα παιδιά στα ανοιχτά τα καλοκαίρια και να τα κάνουμε να δημιουργούν παρέες πραγματικές και όχι εικονικές. Αυτό πιστεύω ότι λείπει από τα νέα παιδιά αλλά αισιόδοξω ότι θα μπορέσουμε να το βελτιώσουμε. Καλή σεζόν να πω από τώρα σε όλους με υγεία και όλα στην ζωή θέλουν αγάπη και θετική ενέργεια. Μόνο μέσα από διάλογο και επικοινωνία πιστεύω ότι πηγαίνεις μπροστά και μόνο όταν μπορείς να αποδεχθείς ότι όλοι βελτιώνονται και ότι όλοι κάνουν λάθη. Θέλω να ευχαριστήσω κάθε ομάδα που έχω υπάρξει σαν παίκτης ή σαν προπονητής διότι όλες μαζί μου έδωσαν εφόδια, εικόνες, παραστάσεις για να τα καταφέρω. Το όνειρο είναι να είμαι στον χώρο για χρόνια, έχοντας πάντα ψηλά τις αρχές μου και τις αξίες μου γιατί χωρίς αυτές δεν ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι και κυρίως να βάλω και γω ένα λιθαράκι στην εξέλιξη του αθλήματος βάζοντας όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε στον χώρο».