Ο κόουτς Μιχάλης Διαμαντής υπεύθυνος προπονητής όλων των γυναικείων τμημάτων του Ανταίου μάς συστήνει μέσω της σελίδας της ΕΣΚΑ και μιας πλήρους ανάλυσης και συνέντευξης το σωματείο, μιλώντας για την φιλοσοφία και τους στόχους του…

«Ο Ανταίος ιδρύθηκε το 1998 με πρόεδρο ως και σήμερα τον κ. Ιωάννη Θωμόπουλο και ασχολείται με κοινωνικές δράσεις στον αθλητικό και κοινωνικό χώρο. Το 2013 μια παρέα ανθρώπων, εγώ, ο πρόεδρος και ο Σπύρος Βελλινιάτης, παντρέψαμε το κοινό μας όραμα να προάγουμε τον αθλητισμό στην πολύπαθη περιοχή της Κυψέλης και έτσι ασχοληθήκαμε ενεργά με τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και τα παιδιά μεταναστών. Ξεκινήσαμε την πρώτη ημέρα με 5 αγόρια και 2 κορίτσια σε ένα βρεγμένο-κακοδιατηρημένο ανοικτό γηπεδάκι της Κυψέλης και τώρα φτάσαμε να έχουμε δύο ομάδες σε μοριοδοτούμενες κατηγορίες (Α’ Κορασίδων, Α’ Νεανίδων) και στην Β’ ΕΣΚΑ το γυναικείο μας τμήμα που ουσιαστικά απαρτίζεται από τις ίδιες αθλήτριες».

«Τα ταλέντα βγαίνουν από την φτώχεια»

«Όλοι θεωρώ το έχουμε ακούσει αυτό το μόττο και εμείς στον Ανταίο το πιστεύουμε απόλυτα. Στο αθλητικό κομμάτι εξαρχής η φιλοσοφία μας είναι η ανάδειξη νέων ταλέντων. Δουλεύουμε με κυρίως μικρά παιδιά δίνοντας πολύ έμφαση στα «βασικά», όπως λέμε του αθλήματος. Η βάση της εξέλιξης είναι η μελέτη και το πείραμα και γι’ αυτό μελετάμε καθημερινά αναπτυξιακά μοντέλα ισπανικών ομάδων κυρίως, αλλά και διάφορα αναπτυξιακά ευρωπαϊκά μοντέλα ώστε να μπορέσουμε να εξελίξουμε τις γνώσεις μας. Στο σωματείο έχουμε ένα μοναδικό προπονητικό πρόγραμμα θεωρώ, που παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, θρησκειών, κουλτούρων και ηλικιακών ομάδων συμμετέχουν σε αγωνιστικά πρωταθλήματα με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Τα παιδιά ξεκίνησαν περίπου 10 χρονών και τα βάλαμε σε πρωτάθλημα Κορασίδων να αντιμετωπίζουν κορίτσια 15-16 ετών. Την επόμενη χρονιά έγινε το ίδιο και την μεθεπόμενη που ήταν ηλικιακά 12 ετών περίπου, τα βάλαμε και σε πρωτάθλημα Νεανίδων με κορίτσια 16-18 ετών. Μετά, μπήκαν αμέσως και σε γυναικείο πρωτάθλημα και με τα χρόνια η ομάδα έφτασε εδώ που είναι σήμερα, δηλαδή στα μεγάλα σαλόνια των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων της χώρας με συνεχόμενες ανόδους. Μεγάλη φετινή μας επιτυχία ήταν και η 1η θέση πανελληνίως στο 3×3 GR National Tour. Επίσης, αρκετά από τα αγόρια που είχαμε στις τάξεις μας απαρτίζουν ομάδες πια εθνικών και τοπικών κατηγοριών».

«Μεταγραφές ουσιαστικά δεν έχουμε κάνει ποτέ, με εξαίρεση μια σεζόν που ήρθαν 2 κορίτσια, η Μαριάννα Σταθάτου και η Σουλτάνα Χατζηκυριάκου, από την περιοχή των Μελισσίων στην ομάδα μας, νεάνιδες τότε και έκαναν καθημερινά αυτό το δρομολόγιο για προπονήσεις, πραγματικές ηρωίδες! Στόχο πάντα έχουμε την κοινωνικοποίηση των παιδιών και να αγαπήσουν το άθλημα και ευελπιστούμε αρκετά από τα κορίτσια μας να αναρριχηθούν στα ψηλότερα σκαλοπάτια του μπάσκετ π.χ., επαγγελματικές κατηγορίες, Εθνική ομάδα και να το συνδυάσουν αυτό με την σχολική τους εκπαίδευση».

«Είμαστε η μόνη ομάδα στην Ελλάδα που αποτελείται από παιδιά μεταναστών και συμμετέχει σε αγωνιστικά πρωταθλήματα και τουρνουά. Ουδέποτε το ξεκινήσαμε αποκλειστικά με αυτό τον σκοπό, όμως μιας και δρούμε στην Κυψέλη όπου κατοικούν πάρα πολλές οικογένειες μεταναστών, έτσι έγινε η αρχή με παιδιά από την Αφρική κυρίως, αλλά και από Ασία, Αλβανία κλπ. ‘Εχουμε και ελληνόπουλα, αλλά επειδή θεωρώ ότι οι εποχές άλλαξαν και ο κόσμος δεν είναι όπως παλιά, που ο καθένας ήθελε να μπει στην ομάδα της γειτονιάς του, γι’ αυτό και δεν έρχονται σε εμάς πολλά ελληνόπουλα, προτιμώντας τις μεγάλες ομάδες. Αρκετά προβλήματα μαστίζουν την καθημερινότητά μας, όπως ότι δεν έχουμε επαρκείς ώρες σε κλειστά γήπεδα, διαθέσιμες ώρες για προπονήσεις, παρότι είμαστε σε μοριοδοτούμενες κατηγορίες».

«Προπονούμαστε τις περισσότερες ώρες σε ανοικτό γήπεδο με βροχές, χιόνι, κρύο και είναι μειονέκτημα μιας και αντιμετωπίζουμε μόνο ομάδες κλειστών γηπέδων. Συχνό φαινόμενο εδώ είναι πριν από ντέρμπι στις κορασίδες ή νεάνιδες να προπονούμαστε υπό βροχή στο ανοικτό γήπεδο της Γκράβας, ώστε να ρίξουμε κάποια σουτ για το επερχόμενο παιχνίδι μας μιας και όλη την εβδομάδα πχ μπορεί να έβρεχε και δεν κάναμε καμιά προπόνηση. Δουλεύουμε με οικογένειες που η οικονομική κατάστασή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη, βοήθειες εκ των… έξω δεν υπάρχουν και προσπαθούμε ακόμα και όταν τα παιδιά έρχονται και δεν έχουν παπούτσια ή ρούχα ή τροφή να βρούμε λύσεις ακόμα και σε αυτό. Τις προάλλες έπαιξε αγώνα μια μικρή μας με παπούτσια που δεν είχαν σόλες από κάτω, μιας και της είχαν χαλάσει και δεν είχε χρήματα να αγοράσει, όμως αυτό δεν την πτόησε να δώσει το 100% που μπορούσε στο αγωνιστικό κομμάτι. Μετά από τέτοια γεγονότα γίνεται να μην θες να παλέψεις ακόμα περισσότερο γι’ αυτά τα παιδιά; Πραγματικά».