O γνωστός δημοσιογράφος, Θανάσης Ασπρούλιας, ζει και αναπνέει για το μπάσκετ. Έχει ασχοληθεί επαγγελματικά, αλλά και τώρα ως δημοσιογράφος καλύπτει το ρεπορτάζ του μπάσκετ. Και όποτε ξεκλέβει μερικές ώρες από τη δουλειά, πάλι με το μπάσκετ ασχολείται μιας και αγωνίζεται στην Β Ανδρών με την ομάδα των Βριλησσίων. Και μιας και πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους δημοσιογράφους του χώρου, εμείς δεν χρειάστηκε να κάνουμε πολλά. Απλά του ζητήσαμε να μας γράψει ένα κομμάτι για το άθλημα που τόσο αγαπά.

«Πάνε 18 χρόνια. Στα Νταμάρια. Αν θυμάμαι καλά ήταν το ντέρμπι της χρονιάς στην ΕΣΚΑ. Σίγουρα πάντως, η μία από τις δύο ομάδες ήταν η Αργώ Κηπούπολης, του τεράστιου παικταρά, Θαλασσινού, που κι αυτός συνεχίζει να αγωνίζεται ακόμα. Τρελοί και οι δύο είμαστε.. Ως παίκτης των Αμπελοκήπων τότε, άκουγα τότε για μεγάλη ντέρμπι της ΕΣΚΑ και εκείνη την ημέρα πήρα την πρώτη αξέχαστη γεύση. Το γήπεδο γεμάτο και στο τέλος, το νέκταρ της νίκης και η άνοδος στην Γ’Εθνική μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την κατάκτηση ενός πανελλήνιου τίτλου. Παρότι  εγώ ήμουν αθλητής της Α2 τότε, ζήλεψα. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, στη γειτονιά που μεγάλωσα και σε ένα από τα πιο παραδοσιακά playgrounds της Αθήνας, η ΕΣΚΑ και τα πρωταθλήματά της (η Α’ ΕΣΚΑ κυρίως), αποκτούσε μέσα από τις συζητήσεις μυθικές διαστάσεις. Σε τέτοιο βαθμό, που συλλάμβανες τον εαυτό του να οραματίζεται πρωταγωνιστικό ρόλο στην τοπική κατηγορία, παρά στα εθνικά πρωταθλήματα. Μη νομίζετε. Δεν υπερβάλλω καθόλου.

Μεγάλωσα με αυτό τον τρόπο όμως. Εκεί, λοιπόν, πίσω από του President, στους Αμπελόκηπους, στην περίφημη  «Παιδική» (έτσι αποκαλούσαμε όλοι το σημείο αναφοράς της νεολαίας), έτυχε να συναντήσω, να δω, να συναναστραφώ με παίκτες που έγραψαν ιστορία (ή που ήθελαν να γράψουν ιστορία) στην ΕΣΚΑ. Μην ξεχνάτε, εκείνη την εποχή η «Παιδική» ήταν έδρα δύο ιστορικών ομάδων, του ΑΟΑ και της ΕΦΟΑ, του Σκανδάλη, του Δεσύπρη, του Μαυρομάτη και συγγνώμη αν ξεχνάω κάποιον. Ένα βράδι, είχε έρθει εκεί ο Τούντας (παίκτης της ΑΕΚ), που διακρινόταν για τις αλτικές ικανότητές του και σε ένα κάρφωμα που έκανε έσπασε τον τσιμεντένιο (τότε) βραχίονα της μπασκέτας.

Μία άλλη μέρα, τις εποχές της μεγάλης δόξας είχε περάσει ο Νάσος Γαλακτερός. Πολλά τέτοια περιστατικά. Εμείς, υπνοβάτες ενός μπασκετικού ονείρου τότε, το μόνο που κάναμε ήταν να συζητάμε. Μόνο για μπάσκετ. Και να παίζουμε βεβαίως. Οι τοπικοί θρύλοι των τοπικών πρωταθλημάτων, μας είχε πείσει. «Το επίπεδο της Α’ ΕΣΚΑ είναι ανώτερο και από αυτό της Βέθνικής». Πόσο δίκιο είχαν. Σε τέτοιο βαθμό, που όταν, πάρα πολλά χρόνια μετά,  το 2007 «παρακάλεσα» να παίξω στο Ψυχικό, στη ΒΈΣΚΑ, ένιωσα περήφανος. Σαν να ικανοποιώ ένα  παιδικό απωθημένο. Ένας τραυματισμός, ένας σπασμένος χιαστός κι ένας κατεστραμμένος έσω πλάγιος (που δε διορθώθηκαν ποτέ διότι είμαι απίστευτα αμελής) την επόμενη χρονιά, εξανέμισαν την διάθεση να συνεχίσω στην Α’ΈΣΚΑ με την ίδια ομάδα. Και να, που σχεδόν 4 χρόνια μετά, η διάθεση επέστρεψε. Είναι πολύ δύσκολο (και πιστέψτε με) δεν το γράφω με διάθεση ρομάντζου, πολύ δε περισσότερο με καμία διάθεση υπερβολής, να αποδεχτείς ότι κάθε Τρίτη, ή Παρασκευή, ή οποιαδήποτε άλλη μέρα, δε θα έχεις ενδιαφέρον να μπεις στο site της ΕΣΚΑ για να δεις, σε ποια θέση είναι η ομάδα μου, με ποιον παίζουμε μετά; Πέφτουμε; Ανεβαίνουμε; Αυτή η ανάγκη με έκανε να επιστρέψω.

Με τον ίδιο τρόπο, όπως και τότε στο Ψυχικό. Παρακαλώντας (sic). Ο Θεός με βοήθησε όμως, διότι πλην της χωροταξικής επιλογής που έκανα στην ομάδα της οποίας την πόρτα θα χτυπούσα, τα Βριλήσσια (που απέχουν μόνο 5 λεπτά από την εφημερίδα GOAL), αποδείχτηκε ότι ήταν κι ένα τυπικό λατρεμένο παράδειγμα ενός συνόλου, που μπορεί να κινδυνεύει με υποβιβασμό, αλλά λειτουργεί. Ζει κι αναπνέει. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Είναι ένα τυπικό παράδειγμα μίας ομάδας ΕΣΚΑ που υπηρετεί το μπάσκετ από μεράκι, αγάπη για το άθλημα και ουδέν ιδιοτελές ενδιαφέρον. Είναι πραγματικά «μαγικό» να είσαι 36 ετών και να αισθάνεσαι όμορφα που γίνεσαι μέλος μίας κοινωνίας, η οποία ικανοποιείται παίζοντας μπάσκετ. Είναι μαγικό να πηγαίνεις στην προπόνηση και κάθε μέρα να συναντάς τουλάχιστον 10 πιτσιρίκια, να μαζεύονται για να γυμναστούν. Καλά καλά, αυτό δε συμβαίνει ούτε σε επαγγελματικές ομάδες. Μπορεί στο τέλος να υποβιβαστούμε, αλλά ίσως τελικά αυτό να μην  έχει σημασία. Σημασία έχει το ταξίδι.

Κι όταν οι συνταξιδιώτες σου δείχνουν ότι ανησυχούν για εσένα κι εσύ για αυτούς, όταν αισθάνεσαι ότι η φανέλα γίνεται μέρος της ζωής σου κι όχι ένα ρούχο, όταν αισθάνεσαι ότι η νίκη ή η ήττα εξακολουθεί να γεννά ακατανίκητα συναισθήματα, δεν μπορεί παρά να πεις ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που σου παρέχουν αυτή την ευκαιρία. Αν κοιτάξετε γύρω σας, μία τέτοια ευκαιρία, δίνεται από ανιδιοτελείς ανθρώπους, σε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη συνοικία της Αθήνας. Αρπάξτε τη από τα μαλλιά.

Προσπαθήστε να γίνετε μέρος του συνόλου. Μπορεί στο ριζικό σας να μην είναι γραμμένη μία μελλοντική μεγάλη καριέρα, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τα συναισθήματα που θα γνωρίσετε, δεν μπορεί να σας τα προσφέρει καμία, μα καμία άλλη δραστηριότητα της ζωής. Μόνο ο αθλητισμός…»