Αντί για μία μάζωξη σκέψεων στη φιλόξενη τούτη γωνιά, θα μπορούσε να είναι μία δημόσια κατάθεση ψυχής, μία ομολογία λαθών και κακών συγκυριών που τυχαίνουν στο διάβα κάθε νεαρού που φιλοδοξεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.

Αισθάνομαι ευλογημένος που το εβδομαδιαίο ραντεβού της Τετάρτης, έστω κι από τα χαμηλά στρώματα της Γ’ ΕΣΚΑ με φέρνει με φανέλα και σορτσάκι (ακόμα) σε διάφορες γωνιές της Αθήνας, με ομάδες ταπεινές που κάνουν τη δική του μεγάλη προσπάθεια, όπου γνωρίζω νέα πρόσωπα, παρατηρώ καινούριες φάτσες, αφουγκράζομαι συνήθειες, πάθη, με κοινό παρονομαστή το λατρεμένο μπάσκετ.

Είναι ευχή και συνάμα κατάρα, είναι απόλαυση και ταυτόχρονο ένα μικρό μαρτύριο να αναγάγεις το παρόν στο παρελθόν, να φοράς τα παπούτσια του απέναντι και να μπαίνεις στη θέση του έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, ωστόσο αγαπώ να το κάνω, κάθε φορά, κάθε βράδυ που φιλοξενούμε ή μας φιλοξενούν ομάδες, που για να βρίσκονται εκεί σημαίνει ότι έχουν μεράκι. Αρα, δικαιούνται το σεβασμό μας. Παρατηρώ παίκτες, ηλικίες, δυνατότητες, προσόντα, συμπεριφορές, όλα τα στοιχεία που διαμορφώνουν την τελική εικόνα ενός παιδιού-παίκτη.

Εν κατακλείδι όμως, αυτό που μετράει τελικά είναι η επιλογή κάθε πιτσιρίκου να καταθέσει τον εαυτό του και να θέσει τις υπηρεσίες του στη διάθεση μίας μικρούλας ομάδας και δεν παρασύρεται από τη γοητεία των βαρύγδουπων ονομάτων, τη λάμψη της φανέλας και της δοξασίας που αυτή απολαμβάνει από την ευρύτερη κοινωνία. Εννοώ, ότι τη στιγμή που οι αποστάσεις τείνουν να εκμηδενιστούν, τιμώ τα παιδιά που αποφεύγουν τα τμήματα υποδομής των μεγάλων ομάδων και επιλέγουν τις μικρότερες. Ισως εκείνη τη στιγμή, η απόφαση να έχει κάνει με ένα κάρο κίνητρα που δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό (τοποθεσία, φίλοι, παρέες κτλ), αλλά δεν μπορούν να φανταστούν πόσο μεγάλο καλό κάνουν στον εαυτό τους.

Αισθάνομαι περήφανος που το 1985 έκανα το πρώτο προπονητικό λει απ, στις ξύλινες (τότε) μίνι μπασκέτες που υπήρχαν στον Τάφο του Ινδού, που επέλεξα τον Παναθηναϊκό για να μου καλλιεργήσει το ταλέντο που είχα. Ο Θεός με ευλόγησε να συναντήσω ανθρώπους, να κερδίσω εμπειρίες, να παίξω σε πανελλήνια πρωταθλήματα, που πιθανώς να μην είχα ποτέ την ευκαιρία παίζοντας σε μία άλλη ομάδα. Εικόνες και καταστάσεις, που μας κάνουν όλους καλύτερους ανθρώπους, πιο ολοκληρωμένους, πιο ώριμους.

Ξέρετε κάτι όμως; Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό… Μεγαλώνοντας, κι όταν πια ήμουν σε ετοιμότητα και θέση να επεξεργαστώ τα θέματα που αφορούσαν τον εαυτό μου και το μέλλον, αισθανόμουν μειονεκτικά. Πολύ μειονεκτικά. Το παράδειγμα, που μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, ήταν δίπλα μου… Αξιοζήλευτο και θαυμάσιο… Ενα παράδειγμα ιστορικό, που θα μείνει για πάντα γραμμένο στη βίβλο του μπάσκετ, έστω κι αν κάποιοι, προτάσσοντας το προσωπικό συμφέρον και το μάτι να γυαλίζει στην όψη της δόξας και του χρήματος, φρόντισαν να καταστρέψουν. Το παράδειγμα ονομάζεται Αμπελόκηποι!

Η θρυλική ομάδα του Φλώρου, του Παναγιωταράκου (που είμαστε και συνομήλικοι), του Καλαφατάκη φυσικά και των άλλων παιδιών, που για μία πενταετία δίδαξαν με την παρουσία τους ολόκληρη την κοινωνία για τον τρόπου που πρέπει να χτίζεται και να δημιουργείται μία ομάδα. Γιατί ένιωσα μειονεκτικά λοιπόν; Διότι τη χρονιά που ο Παβλίσεβιτς με κάλεσε να κάνω προετοιμασία με την πρώτη ομάδα στην Ιταλία και ήμουν 18 ετών, αγωνιζόμουν παράλληλα και στο εφηβικό τμήμα του Παναθηναϊκού. Εκείνη τη χρονιά, εμείς, δεν καταφέραμε να περάσουμε στην τελική φάση της Αθήνας… Υπήρξε όμως, ένα απόγευμα που το περίμενε με αγωνία ολόκληρη η μπασκετική πλάση… Ηταν ο αγώνας του εφηβικού πρωταθλήματος μεταξύ των Αμπελοκήπων και του Πανιωνίου, ο τελικός του ομίλου που θα αναδείκνυε την πρώτη ομάδα από τον όμιλο και η οποία θα προκρινόταν στους έξι καλύτερους της Αττικής. Στην παιδική χαρά, πίσω από το President, έγινε χαλασμός… Αμέτρητος κόσμος συγκεντρωμένος για να παρακολουθήσει το ντέρμπι των ντέρμπι. Εναν αγώνα, που είχαν όλοι στα χείλη τους για μεγάλο διάστημα πριν και μετά το τζάμπολ.

Ημουν κι εγώ εκεί… Συγκλονισμένος από την ατμόσφαιρα, μα και πικραμένος για το λόγο που η δική μου ομάδα είχε αποτύχει… Ο Πανιώνιος τότε ήταν κάτι σαν dream team των εφηβικών πρωταθλημάτων. Μία ομάδα με απίστευτο ταλέντο, τρομακτική δουλειά και ποιότητα, τόσο σε ικανότητα, όσο και σε χαρακτήρες… Αναρωτιόμουν… “Πως γίνεται να τα καταφέρνουν οι Αμπελόκηποι κι εμείς να μένουμε απ΄έξω; Τι λάθος κάναμε;”. Η απάντηση ήταν πολύ απλή αγαπητοί φίλοι… Είναι ωραίο να εκπροσωπείς μία μεγάλη ομάδα… Να παίζεις σε τελικές φάσεις πανελληνίων πρωταθλημάτων (με τις προγενέστερες γενιές της πενταετίας του παιδικού κι εφηβικού), να κάνεις προπόνηση σε κλειστό γήπεδο (αν και δεν κάναμε τόσες πολλές, καθώς πολλές φορές γυμναζόμασταν στα ανοιχτά της Αλεξάνδρας, ή της Τσόχα), αλλά τελικά αυτό που μετράει, αυτό που δοκιμάζει τα όριά σου, είναι ο ανταγωνισμός. Την ίδια στιγμή που εμείς παίζαμε στο εφηβικό, κάναμε προπόνηση μεταξύ μας και κάθε Σάββατο παρακολουθούσαμε από την εξέδρα τους αγώνες του αντρικού τμήματος, οι συνομήλικοι και σούπερ ταλαντούχοι παίκτες των Αμπελοκήπων, έτρωγαν σίδερα, παίζοντας στο πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ με το αντρικό.

Ως πρωταγωνιστές και όχι σαν κομπάρσοι. Με αυτούς, τους ίδιους παίκτες ανέβηκαν οι Αμπελόκηποι πέντε κατηγορίες. Διότι αυτά τα παιδιά, ο Γιώργος, ο Πάνος, ο Μήτσος ο Πατρίκης ακόμα και ο Στεφανίδης, ο ψηλός για όσους τον θυμούνται γνώριζαν πως είναι να παίζεις σε ανώτερο επίπεδο. Στο αντρικό! Και όχι μόνο αυτό, αλλά να μαθαίνεις να κερδίζεις σε αυτό το επίπεδο ως πιτσιρίκος. Να διεκδικείς ανόδους, να κινδυνεύεις να πέσεις, να νιώσεις ένα είδος επαγγελματισμού, να τεστάρεις τις δυνάμεις σου σε δύσκολες έδρες, με πολύ μεγαλύτερους ηλικιακά και πολύ πιο σχηματισμένους σωματικά αντιπάλους. Και βέβαια, αγωνίζονταν δύο φορές την εβδομάδα και όχι μία όπως όλοι μας. Αυτό ήταν! Οι φίλοι μου και μετέπειτα συμπαίκτες στην Α2, απόλαυσαν μίας δυνατότητας που εμείς ως παίκτες του Παναθηναϊκού, μέχρι τα 18 δεν είχαμε δυνατότητα να κάνουμε. Να γνωρίσουμε πως είναι το αντρικό!

Τελικά, βεβαίως, αυτό που παίζει ρόλο είναι η δουλειά. Και ο συντάκτης του κειμένου, δεν έπαιξε (αν και οι προπονητάδες έλεγαν ότι είχε ταλέντο) διότι δε δούλεψε, δεν προσπάθησε όσο έπρεπε, διότι μπορεί και να φοβήθηκε το αβέβαιο μέλλον. Δε τον αδίκησε κανείς, παρά μόνο ο ίδιος ο εαυτός του. Ούτε προπονητές, ούτε γονείς, ούτε παράγοντες που ήθελαν το κακό του. Απλά δε δούλεψε. Κι όχι γιατί δεν μπορούσε… Δεν ήθελε, δεν ήξερε τον τρόπο, δεν το πάλεψε τέλος πάντων. Για αυτό και ζηλεύω όλα αυτά τα παιδιά σήμερα, που βλέπω ως αντιπάλους και ανεξαρτήτως προσόντων, μεταφέρουν και κάνουν ευδιάκριτο το πάθος τους για το μπάσκετ. Αυτό που ίσως να έλειπε από εμένα τότε. Τη σπίθα. Ο Θεός στάθηκε καλός μαζί μου στην πορεία βεβαίως, διότι παρόλα αυτά, έπαιξα για χρόνια στην Α2, ακολούθησα το επάγγελμα που λάτρευα από 9 χρονών παιδί, αλλά πάντα θα μου λείπει η αίσθηση της Α1, αυτή που δε γνώρισα ποτέ… Και θα μένω με το ερώτημα… “Πως είναι να παίζεις εκεί;”.

Καταλήγω λοιπόν με μία προτροπή και όχι οδηγία για τα νέα παιδιά: “Αν έχετε δύο επιλογές στο δισάκι σας και θέλετε να παίξετε μπάσκετ, να προτιμήσετε την ομάδα αυτή που θα σας δώσει την ευκαιρία να παίξετε, να γνωρίσετε εμπειρίες, τον ανταγωνισμό με μεγαλύτερους… Να παίξετε μπάσκετ. Αποφύγετε την γκλαμουριά της φανέλας, ή ακόμα και την οπαδική σας ταυτότητα. Σε μία πιο μικρή ομάδα, θα σας δοθεί πιο εύκολα και πιο γρήγορα η ευκαιρία να διαπιστώσετε τις πραγματικές αδυναμίες σας, αλλά και να τις διορθώσετε μέσα από τα παιχνίδια. Επιλέγοντας ένα αναπτυξιακό τμήμα μίας μεγάλης ομάδας, ο δρόμος σας θα είναι πολύ πιο αργός και ίσως στο μεταξύ να απογοητευτείτε αν και δεν θα έπρεπε. Και μην ανησυχείτε… Ετσι όπως έχει γίνει το μπάσκετ θα έρθει μία καλή ομάδα να σας ανοίξει την πόρτα της Α1. Γιατί θα σας έχει εκτιμήσει βλέποντας την ικανότητά σας απέναντι σε μεγαλύτερους όμως και όχι συνομήλικους, ή και μικρότερους. Κι αν σας την ανοίξει θα το κάνει με ορίζοντα τη δική της αντρική ομάδα και όχι την εφηβική.

Υ.Γ. Αν ρωτήσετε για ποιο λόγο εγώ έπαιξα στον Παναθηναϊκό, θα σας απαντήσω με μεγάλη ευκολία… Πήγα στην ομάδα που ξεκίνησε κι ο αδελφός μου, ο Περικλής και μάλιστα φόρεσα και το νούμερό του, το 12, το οποίο δεν έχω αποχωριστεί ποτέ. Αν στα 11 που ξεκίνησα, σκεφτόμουν με την εγκεφαλική πλατφόρμα που είχα δημιουργήσει στα 20, σίγουρα θα υπέγραφα το πρώτο δελτίο μου στους Αμπελόκηπους. Αλλά όπως ξέρετε η εμπειρία προέρχεται από μία σειρά λαθών, που σε κάποιες περιπτώσεις μπορούν να διορθωθούν, σε κάποιες άλλες όχι. Εγώ, δεν πρόλαβα…

Να είστε όλοι καλά!