Για τον Σπύρο Παντελιάδη η ατέρμονη αγάπη για το Μπάσκετ είναι το σήμα κατατεθέν του. Ο 46χρονος, βετεράνος άσος των γηπέδων, νυν προπονητής (Έφηβοι/Νέοι και ασίσταντ στο αντρικό του Αμύντα), συνεχίζει παράλληλα την ενεργό δράση, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο. Μέσω συνέντευξής του, στην ΕΣΚΑ, μάς μίλησε για πολλά κι ενδιαφέροντα. Για τον Αμύντα, τις υποδομές, τις μεγάλες ομάδες που αγωνίστηκε (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης…), το μπάσκετ στην επαρχία, στο εξωτερικό, τις Εθνικές ομάδες το… παραλίγο τουρκικό διαβατήριο και τα πλάνα του.
-Σπύρο, δεν μπορείς στιγμή μακριά από τα παρκέ;
«Είναι αγάπη, τρέλα και πάθος. Το Μπάσκετ είναι η πηγή ζωντάνιας και ενέργειας που με κατευθύνει. Μαζί με την οικογένειά μου είναι ο κινητήριος
μοχλός για μένα, η δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίζεις σε αυτό που σε ελκύει. Κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι. Και παίζοντας και προπονώντας. Είναι η καθημερινή πρόκληση. Μία καινούρια ιστορία. Από οποιοδήποτε πόστο και αν υπηρετείς το άθλημα, γίνεσαι κάθε μέρα και σοφότερος. Από την Δ’ ΕΣΚΑ μέχρι την Ευρωλίγκα. Το Μπάσκετ είναι το ίδιο, παντού, όσον αφορά στο κομμάτι των συγκινήσεων, της εναλλαγής στιγμών και συναισθημάτων. Στην διάθεση να διεκδικήσεις το θετικό αποτέλεσμα. Σε θεωρητικά πιο βατό ματς και στο πιο φαινομενικά δύσκολο».
-Κάνε μας ένα γρήγορο φλας μπακ από τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκες και συνεχίζεις έως σήμερα.
«Πάντα έβγαζα ψυχή και χαρακτήρα στις ομάδες μου. Έδινα ό,τι είχα, ώστε να βοηθάω. Δέθηκα με τις ομάδες μου. Από όταν ξεκινούσα στον Πανιώνιο, έπειτα σε Έσπερο (στην κεντρική φωτό με αντίπαλο τον Σκοροπολίθα, τότε, των Αμπελοκήπων, πριν από 25 χρόνια) και σε πολλές ακόμη ομάδες. Σίγουρα οι εποχές με ΑΕΚ και Μαρούσι (στην έτερη φωτό, πίσω στο φόντο, διακρίνεται ο Ερικ Μικ) είναι συνυφασμένες με την πορεία μου. Ήρθαν διακρίσεις, επιτυχίες, με τις μικρές Εθνικές ομάδες, όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα απίστευτο παζλ εικόνων και αναμνήσεων για μένα που με συντροφεύει. Και μου δίνει το κίνητρο να συνεχίζω με την ίδια θέληση και σήμερα. Σε οποιονδήποτε ρόλο. Πέρασα όμορφες μπασκετικές στιγμές σε Άρη, ΠΑΟΚ, είναι άλλη αίσθηση να φοράς την φανέλα τους. Στο εξωτερικό, Ισπανία και Γερμανία έζησα κάτι διαφορετικό. Διαφορετικές αντιλήψεις, άλλες κουλτούρες. Οργάνωση, πειθαρχία, κανόνες. Δούλευα πολύ, έκανα κάποιες καλές σεζόν και είτε ήμουν ρολίστας, είτε με πιο αναβαθμισμένο ρόλο, έδινα το 100%. Ο κάθε προπονητής ήξερε τι μπορεί να περιμένει από εμένα. Δεν κορόιδεψα ούτε τον εαυτό μου, ούτε κανέναν. ‘Εδινα αυτό που μπορούσα πάντα και αυτό με δίδαξε πολλά».
-Πού έζησες τα καλύτερά σου μπασκετικά χρόνια και πού θεώρησες πως… έχασες τον χρόνο σου;
«Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι όλα αλλιώς. ‘Εμαθα πολλά. Θυμάμαι κάτι που δεν το έχω πολυαναφέρει. Με ήθελε κάποτε στην Μπεσίκτας ο κόουτς Μουράτ Ντιντίν. Μου ζήτησε όμως να αποκτήσω τουρκικό διαβατήριο, για να διευκολύνω την ομάδα στις θέσεις των ξένων. Αρνήθηκα, δεν θα μπορούσα να το δεχτώ και η ιστορία εκείνη δεν προχώρησε. ‘Ολα είναι στιγμές και αποφάσεις. Το ένστικτο είναι κάτι το έντονο στο Μπάσκετ. Κάθε σεζόν μου την κρατάω ως κάτι ξεχωριστό και μοναδικό. Σε όλες τις κατηγορίες που βρέθηκα. Με τον κόουτς Ιβκοβιτς (ΑΕΚ), τον κόουτς Σφαιρόπουλο (Κολοσσός), έζησα μοναδικές στιγμές, τον Ζήση, τον Ντικούδη, αμφότερους στην ΑΕΚ, τον Σιγάλα στον Αρη, από πλευράς συμπαικτών. Ηταν στιγμές που δεν ξεχνιούνται».
-Υπάρχει ταλέντο, μπορούν οι ομάδες να επενδύουν στα νέα παιδιά; Τι θα πρότεινες ώστε να υπάρξει εξέλιξη;
«Το Μπάσκετ πέρασε και θέλω να πιστεύω αφήνει πίσω πια, μία περίοδο καθίζησης. Μια κρίση. Εναν κύκλο. Αυτά πολλές φορές συμβαίνουν. Εμείς θέλουμε να βλέπουμε τα νέα παιδιά να εξελίσσονται, να προοδεύουν, να διορθώνουν αδυναμίες και να αναδείξουμε μελλοντικούς πρωταγωνιστές. Η σημερινή εποχή είναι εντελώς διαφορετική με παλαιότερα. Οι ρυθμοί τρέχουν, η τεχνολογία, οι πειρασμοί, ο ανταγωνισμός. Οφείλεις να χτίζεις χαρακτήρα, προσωπικότητα, με την σωστή κατεύθυνση. Να υπάρχει μετριασμός συναισθημάτων σε μία μεγάλη νίκη, το ίδιο σε μία ήττα. Να πατάς στο έδαφος και να συνεχίζεις. Κάθε συμβουλή, όπως κι εμείς ακούγαμε τόσες, είναι χρήσιμη. Εγώ εκτιμούσα όποια πληροφορία λάμβανα, σεβόμουν την γνώση του προπονητή μου πάντα. Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές στο ανώτερο επίπεδο, αλλά και στα τελευταία χρόνια, στα γήπεδα της ΕΣΚΑ, στον Κούρο, στον Γέρακα. Εκτίμησα το καθετί σεβάστηκα».
-Βλέπουμε στο υψηλότερο επίπεδο, πολλές από τις μεγάλες ομάδες να περνούν δύσκολες περιόδους. Όπως έχουν περάσει δύσκολα και ιστορικά σωματεία, που μάλιστα βρέθηκαν ή και συνεχίζουν στις κατηγορίες της ΕΣΚΑ. Σημεία των καιρών ή φταίει κάτι συγκεκριμένα;
«Εζησα τα ωραία χρόνια της Α1, όλοι θυμόμαστε μεγάλα ιστορικά σωματεία, με παράδοση, αθηναϊκές ομάδες, επαρχιακές, αλλά και της Θεσσαλονίκης, που δύσκολα τις κέρδιζες, ειδικά στις έδρες τους. Το θέμα είναι να μην βλέπουμε φαινόμενα ομάδων-φωτοβολίδων, που θα εμφανίζονται και θα χάνονται αυτόματα από τον μπασκετικό χάρτη. Ολες οι ομάδες μπορεί να περνούν την κρίση τους, σημεία των καιρών, ωστόσο με συντονισμένη προσπάθεια, μπορείς να επανέλθεις. Κάποτε η φανέλα έπαιζε σπουδαίο ρόλο, σήμερα ίσως όχι τόσο, όχι παντού, είναι πολλά δεδομένα ακόμη, αλλά και πάλι, όταν είσαι μέλος ενός συνόλου, πρέπει να αποτελείς ένα μέρος του. Να προσπαθείς, να μην απογοητεύεσαι και να συνεχίζεις. Μόνο με την φανέλα δεν μπορεί να σταθεί καμία ομάδα για πάντα, αν δεν έχει την υποστήριξη που χρειάζεται και το πλάνο».
