Αμέσως μετά την λήξη του αγώνα με τον Δούκα, ο τεχνικός της πρωταθλήτριας ομάδας της Ακαδημίας, Κώστας Παταβούκας, ανέφερε, μεταξύ άλλων, στην κάμερα της ΕΣΚΑ:

«Θα ήμουν ξανά συγκινημένος και αν χάναμε. Ο σχεδιασμός μας ξεκίνησε από πέρσι, για να φτάσουμε ως εδώ, σε βάθος χρόνου δηλαδή και οι κόποι των παιδιών, η δουλειά τους, όσα έκαναν, ανταμείφθηκαν. Αξίζουν τα συγχαρητήρια και τον σεβασμό, όπως και τα παιδιά του Δούκα. Το αξίζουν από όλους όσοι ασχολούνται με το άθλημα. Φτάσαμε στην κορύφωση λοιπόν, μέσα από ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα, με 12 δυνατές ομάδες και πάνω από 200 παιδιά να έχουν σκληρό πρόγραμμα, να ξυπνούν κάθε πρωί, να πάνε σχολείο, να διαβάσουν, να έρθουν στην προπόνηση, να ακούσουν εμάς, που πολλές φορές ξεσπάμε τα νεύρα μας, πάνω
τους. Σκύβουν το κεφάλι, δουλεύουν κι ας υπερβάλλουμε εμείς, μερικές φορές. Δεν έχουν διαλείμματα, σαββατοκύριακα, μόνο προπόνηση και αγώνες, σε κατάσταση έντονης πίεσης στα 15-16 τους. Παρά τις αντιξοότητες της σεζόν, με ήττες, τραυματισμούς, την ψυχολογία όχι στα καλύτερά της πολλές φορές, τις μεταξύ τους σχέσεις, που δεν μπορούν εύκολα να διαχειριστούν και αυτό το κομμάτι περισσότερο δουλεύεται μέσα στα παιδιχνίδια. Οποιος έχει παιδιά, οφείλει να είναι παιδαγωγός.

Ο αθλητισμός χωρίζεται μεν, σε ερασιτεχνικός και επαγγελματικός, αλλά θα μπoρούσε απλά να υπάρχει μια γραμμή ανάμεσα σε μικρούς ηλικιακά και μεγάλους αθλητές. Δεν μπορεί ένας προπονητής να μην ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό, στην καρδιά ενός νεαρού παιδιού. Βλέπεις αυτά τα παιδιά, τόσο άγουρα ηλιακά και τα χαίρεσαι που προσπαθούν, γι’ αυτό που αγαπούν. Οι μπλούζες μας δεν γράφουν πρωταθλητές 15-16, τις ετοιμάσαμε έτσι, ώστε να αναφέρουν ένα γενικότερο μήνυμα, πρωταθλητές στην καρδιά μας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δηλαδή. Ο αθλητισμός είναι μια διαδικασία με μεγάλη βάση, που τείνει προς μια πυραμίδα, στην οποία όσο πας και προς τα πάνω, στενεύει. Οσο βαδίζεις προς το επίπεδο της αναγνωρισμότητας και της επιτυχίας. Το ότι αξίζεις είναι αντικειμενικό, διότι και να μην αξίζεις και να σπρωχτείς να φτάσεις ψηλά, αυτό δεν θα βγάλει κάπου, είναι μάταιος κόπος. Λίγοι μένουν στο υψηλό επίπεδο. Πολλοί παίζουν, το χαίρονται, περισσότεροι θα παραμείνουν να γνωρίζουν το άθλημα.

Στην Ακαδημία, ξεκίνησε μια προσπάθεια εδώ και 8 χρόνια. Αν είσαι προπονητής και σκέφτεσαι ως παίκτης, δεν έχεις την καθαρή σκέψη να δουλέψεις σωστά.
Δεν είναι δίκαιο να ζητάς από τα παιδιά, πράγματα που -τυχόν- μπορεί να έκανες εσύ παλιότερα ή όποιος άλλος. Να ζουν το τώρα τα παιδιά. Να χαίρονται την ηλικία τους, δεν γυρίζει πίσω ο χρόνος. Αν είσαι 16 και θες να λειτουργείς σαν 30, η ζωή θα στο φέρει πίσω. Να δουλεύεις, να ανταμοίβεσαι γι’ αυτό που κάνεις. Ο ανταγωνισμός σπρώχνει τα παιδιά, πολλές φορές παίρνουν μόνα τους το βίντεο, το βλέπουν, συζητάμε τα λάθη. Το να είναι στρατιωτάκια να τους λέω τι να κάνουν απλώς, αυτό δεν οδηγεί κάπου. Θα χαθεί στην πορεία. Αν δεν φτιάξουν προσωπικότητα, χαρατήρα, μέσα από όλη αυτή την διαδικασία, δεν γίνεται κάτι. Αν το καταφέρουν, όποιος και να τα αναλάβει στην συνέχεια, θα έχει να κάνει με διαχειρίσιμους αθλητές».

Οπως θα δείτε στο βίντεο, κατόπιν, ακολουθούν, ο τοποθετήσεις και δύο εκ των πρωταγωνιστών της Ακαδημίας, του Nίκου Αρσενόπουλου και του Αλέξανδρου Προίσκου.