Σωτηρίου: «Ξυλάκι παγωτό και μετά μπάσκετ»

Η Κατερίνα Σωτηρίου ζει και αναπνέει για το μπάσκετ. Από μικρή, το μόνο που είχε στο μυαλό της ήταν πότε θα έρθει η ώρα να πιάσει την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. «Θυμάμαι πως όταν έκανα αυτά που μου ζητούσαν οι γονείς μου, το δώρο ήταν ξυλάκι παγωτό και μετά μπορούσα να δω μπάσκετ» δήλωσε στο

www.eska.gr η 26χρονη φόργουορντ των Εσπερίδων. Η Σωτηρίου γυρίζει τον χρόνο πίσω και μας εξηγεί σε ποια κατάσταση ήταν η Α’ ΕΣΚΑ γυναικών πριν δέκα χρόνια. 
 

Αν και είσαι αρκετά μικρή σε ηλικία, παίζεις ήδη πάρα πολλά χρόνια μπάσκετ.
«Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στα μέσα της δεκαετίας του 90′. Μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω και στη συνέχεια να παίζω. Θυμάμαι πολύ καλά το Παγκόσμιο των Εφήβων το 1995. Από τότε ξεκίνησαν όλα. Έβλεπα και πιο πριν βέβαια και θαύμαζα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Αυτοί οι δύο ήταν τα πρότυπα μου».
 
Θυμάσαι πως ξεκίνησες να παίζεις;
«Και βέβαια. Ξεκίνησα να παίζω στου Ζωγράφου. Από τις ακαδημίες μέχρι και την Α’ ΕΣΚΑ. Μάλιστα είχαμε κερδίσει και μια άνοδο από την Β’ κατηγορία. Το 1998 ήταν η τελευταία χρονιά που τα ματς στην πρώτη κατηγορία γινόντουσαν σε ανοιχτά γήπεδα. Από την επόμενη γινόντουσαν όλα σε κλειστά και θυμάμαι που λέγαμε πως αν πέσουμε κατηγορία θα παίζαμε και πάλι σε ανοιχτό. Κάτι που φυσικά καμιά μας δεν ήθελε».
 
Σε τι επίπεδο ήταν τότε το πρωτάθλημα;
«Επειδή υπήρχε και η Β’ Εθνική τότε, το πρωτάθλημα ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και σκληρό. Θυμάμαι πως έπρεπε πραγματικά να ματώσεις τη φανέλα για να καταφέρεις να παίξεις. Τότε, οι μεγαλύτερες συμπαίκτριες μας δεν μας χάριζαν τίποτα. Για να κατάφερνε κάποια κοπέλα να παίξει στο γυναικείο, έπρεπε να κάνει υπερπροσπάθεια».
 
Το ενδιαφέρον για το μπάσκετ ήταν μεγαλύτερο τότε από τα κορίτσια;
«Σίγουρα. Στου Ζωγράφου που ήμουν το ρόστερ ήταν γεμάτο και ερχόντουσαν και κοπέλες μόνο και μόνο για να κάνουν προπόνηση. Τώρα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά σε αυτές τις κατηγορίες. Νομίζω είναι η νοοτροπία της κοινωνίας έχει αλλάξει και έτσι οι κοπέλες δύσκολα στρέφονται στον αθλητισμό. Τα πιο μικρά κορίτσια φέρονται πολύ περίεργα, θέλουν χρόνο συμμετοχής από την πρώτη στιγμή γιατί διαφορετικά δεν θέλουν να παίζουν. Εμείς «τρώγαμε» πολύ ξύλο από τις μεγάλες και κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να παίξουμε».
 
Ποια παίκτρια σου άρεσε; Ποια είχες πρότυπο;
«Η αλήθεια είναι πως παρακολουθούσα περισσότερο αντρικό μπάσκετ (γέλια). Όταν πρωτοξεκινούσα, μεσουρανούσε στα γυναικεία η ομάδα του Σπόρτιγκ. Αυτή την ομάδα θαύμαζαν όλοι τότε. Όσο για το ποια παίκτρια είχα πρότυπο, θα έλεγα την Κέιτι Ντάγκλας».