Σήματα μορς και πάλι φίλες και φίλοι, σε μία καλή φαινομενικά στιγμή για το ελληνικό μπασκετ, μιας και πριν λίγες ημέρες είδαμε μία ελληνική ομάδα να προκρίνεται στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν είναι φέτος η ομάδα που θα εκπροσωπήσει το ελληνικό μπάσκετ στο σπουδαιότερο μπασκετικό ραντεβού της χρονιάς. Μαζί με την ιταλική Σιένα, την Μακάμπι του Τελ Αβίβ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, στις 6-8 Μαΐου στο Παλαού Σαν Τζόρντι της Βαρκελώνης, θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε τους αγώνες που θα κρίνουν τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Αναμφίβολα θα θέλαμε όλοι -οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλοι του μπάσκετ- να δούμε στον ημιτελικό έναν αγώνα ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, αφού οι πιθανότητες υπήρχαν και μάλιστα δεν ήταν και λίγες. Δυστυχώς ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Σιένα και ας έδειξε στο πρώτο παιχνίδι ότι θα το έκανε και μάλιστα με «ευκολία». Το πως και το γιατί το ανέλυσαν οι προπονητές και οι παίκτες της ομάδας οπότε η δική μας τοποθέτηση μάλλον περισσεύει.

Απλά θα είχαμε δύο λόγους να ξεχάσουμε την μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος και τώρα μας έχει μείνει μόνο ένας. Βέβαια κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως αν είχαμε περισσότερες ομάδες θα χρύσωνε το χάπι για όλα αυτά που συμβαίνουν εντός συνόρων; Φυσικά και όχι αλλά είμαι της γνώμης πως όσο αυτές οι δύο ομάδες διατηρούνται σε τόσο υψηλό επίπεδο, τόσο το ενδιαφέρον των Ελλήνων για το μπάσκετ θα παραμένει ζωντανό.

Αναφέρομαι φυσικά σε συλλογικό επίπεδο, αφού σε εθνικό η «επίσημη αγαπημένη» έχει δώσει τα διαπιστευτήρια της ουκ ολίγες φορές.Για τον Ολυμπιακό λοιπόν το ευρωπαϊκό ταξίδι τελείωσε και όλοι στο λιμάνι στρέφουν το βλέμμα τους στους εναπομείναντες στόχους. Το Κύπελλο και το πρωτάθλημα Ελλάδος, αφού ξέρουν πολύ καλά πως σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει χρόνος ούτε για θρήνους ούτε για πανηγυρισμούς. Για τον Παναθηναϊκό το πράγμα πήρε μία απροσδόκητα καλή εξέλιξη αφού το να αποκλείσεις την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα, με μειονέκτημα έδρας μάλιστα, είναι επίτευγμα. Το αν η Μπαρτσελόνα ήταν το φαβορί, αυτό το έλεγαν τα χαρτιά, γιατί στην πράξη, ο Παναθηναϊκός απέδειξε πως οι μεγάλες ομάδες χαρακτηρίζονται μόνο μέσα στο γήπεδο. Και αν μη τι άλλο η συγκεκριμένη ομάδα το αποδεικνύει χρόνια τώρα.

Στο προηγούμενο κείμενο αναφέρθηκα σε κάτι που θεωρώ -από προσωπική πείρα και όχι μόνο- πως είναι σημαντικό για τη δημιουργία μιας καλής ομάδας. Η συνοχή, η ομοιογένεια, η χημεία ή τέλος πάντων πείτε όπως θέλετε, είναι κάτι που μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα στην υπέρβαση. Ο προπονητής είναι ο πρώτος που θα δείξει το δρόμο και που θα κατανείμει τους ρόλους αναλόγως, αλλά οι σχέσεις των παικτών, η έλλειψη εγωισμού και η διάθεση όλων να βάλουν το εμείς πάνω από το εγώ είναι κάτι που δεν αποτυπώνεται σε καμία στατιστική. Έχει να κάνει με την ποιότητα των παικτών ως επαγγελματίες  αλλά κυρίως την ποιότητα των παικτών ως άνθρωποι.

Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά έκανε πολλά πράγματα μέσα στο παρκέ στην προσπάθεια του να μπερδέψει την Μπαρτσελόνα, το σημαντικότερο όμως το έκανε εκτός παρκέ, πίστεψε στον εαυτό του και στη δύναμη της παρέας που είναι χρόνια μαζί, και κατάφερε σε κάθε αγώνα να παρουσιάζει διαφορετικούς πρωταγωνιστές και να παίρνει από κάθε παίκτη το καλύτερο δυνατό.
Πιστέψτε λοιπόν ότι πέρα από τα συμβόλαια και τα χρήματα, πολύ σπουδαίο είναι για κάθε έναν από εμάς να παίρνει ευχαρίστηση από αυτό που κάνει και είμαι σίγουρος πως η ευχαρίστηση των παικτών του Παναθηναϊκού είναι ανεπανάληπτη…

Φιλικά Γιάννης Καλαμπόκης.