Με συνέντευξή του στην ΕΣΚΑ ο Ρόμπερτ Σγούρος, προπονητής στον ΓΣ Πατησίων (στο αντρικό και παράλληλα υπεύθυνος ακαδημιών), μάς μίλησε για πολλά και σημαντικά γύρω από την ομάδα του, αλλά και γενικότερα το μπάσκετ στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο. Ο έμπειρος τεχνικός, με θητεία μεταξύ άλλων σε πολλές ομάδες της Ενωσης, ανέφερε:
«Σε μια εποχή που ο αθλητισμός και κυρίως το μπάσκετ βρισκόταν σε κρίση, ο γενικός αρχηγός της ομάδας Μένιος Στρατηγόπουλος με έφερε στον σύλλογο τον Δεκέμβρη του 2021. Το καλοκαίρι του ’22 ο εμβληματικός αυτός άνθρωπος για τον σύλλογο έπρεπε να αποχωρήσει, όπου ο πρόεδρος Δημήτρης Κορρές μαζί με τον καινούργιο γενικό αρχηγό Κώστα Παναγιωτόπουλο, μου πρότειναν να κάνουμε το εγχείρημά μας και να ξανακάνουμε την γειτονιά των Πατησίων μπασκετομάνα (σ.σ. η περιοχή που δεσπόζει βέβαια ο ιστορικός Σπόρτιγκ)! Το έργο φυσικά είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού εδώ και πολλά χρόνια τα ανοιχτά γήπεδα όπου μεγάλωσαν γενιές σπουδαίων παιχτών είναι… μάλλον εγκαταλελειμμένα. Για κλειστό γήπεδο ούτε λόγος φυσικά, αυτό δυστυχώς είναι πρόβλημα όχι μόνο των Πατησίων αλλά όλης της ευρύτερης περιοχής του Δήμου Αθηναίων. Αν προσθέσουμε τα δύο χρόνια πανδημίας και τα όποια λάθη (κατά την γνώμη μου) στην αντιμετώπιση της κατάστασης το αποτέλεσμα ήταν να… χαθούν πολλά παιδιά και ανάμεσά τους αρκετά ταλέντα».
«Ο μεγαλύτερος στόχος που έχουμε είναι η επιστροφή όσων περισσότερων μικρών παιδιών στον χώρο και η ανάδειξη του ταλέντου τους, πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στα κλιμάκια των μικρών Εθνικών και στον τρόπο επιλογής. Θεωρώ ότι το ταλέντο θα έπρεπε να υπερτερεί σε σχέση με την σωματική δύναμη και το ύψος, αυτή την στιγμή η εξέλιξη της επιστήμης στην αθλητισμό έχει κάνει σχετικά εύκολο το κομμάτι «αθλητής». Αφού είναι μία συνηθισμένη πλέον εικόνα να βλέπεις σχετικά γρήγορα κάποιον αργό παίκτη, ξαφνικά να αποκτά ταχύτητα, άλμα, έκρηξη κτλ. Το ύψος είναι σημαντικό αλλά σήμερα οι «κοντοί» λείπουν περισσότερο από το «παλαιότερο» μπάσκετ. Το μυστικό είναι η θέληση».
«Η βιτρίνα του μπάσκετ στην Ελλάδα δυστυχώς δεν βοηθάει στην ανάπτυξη του αθλήματος ούτε στην παραγωγή ταλέντων, ούτε στην επιστροφή του κόσμου στο γήπεδο εκτός της Α1 με τους πάρα πολλούς ξένους πλέον. Το μοντέλο ενισχύθηκε και στις πιο κάτω κατηγορίες αλλά φαίνεται πως… δεν αρέσει. Υπάρχουν ομάδες που πάσχιζαν να βρεθούν σε υψηλό επίπεδο και ξαφνικά γίνονται απρόσωπες με ξένους και μεταγραφές συνεχόμενες. Αυτό τις περισσότερες φορές τις οδηγεί σε διάλυση κυρίως για οικονομικούς λόγους. Η στήριξη σε ταλαντούχους Ελληνες θα έπρεπε να ενισχυθεί πολύ περισσότερο από τις διοικήσεις αφού οι προπονητές… απολύονται όταν απλά δεν κέρδισαν».
«Πιστεύω ότι το άθλημα πρέπει να το δούμε διαφορετικά, η υγεία και η ανάπτυξη είναι πιο σημαντικά από μια άνοδο που ευκαιριακά ίσως κάποιος κέρδισε σπαταλώντας κάποια χρήματα. Το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ. Εχω κλείσει 30 χρόνια σαν προπονητής και αρκετά σαν παίχτης. Ασχολήθηκα από το πιο υψηλό έως το πιο χαμηλό επίπεδο, είχα παίχτες από 5 χρόνων έως 45, το έκανα πάντα με αγάπη και συνεχίζω! Σε όλες τις περιπτώσεις, την χαρά και την διαφορά την έκαναν οι όμορφες παρέες που ήξεραν να δουλεύουν! Πιστεύω σε καλύτερες μέρες για το άθλημα που ήταν και θα ξαναγίνει πρώτο στις καρδιές μας, αρκεί να δώσουμε λίγο χώρο και συνθήκες στα νέα παιδιά. Στο χέρι μας είναι να φέρουμε το ελληνικό μπάσκετ εκεί που ήταν, στην ελίτ της Ευρώπης».
