Την δική του εκδοχή για όσα έχει ήδη διαπιστώσει από την κατηγορία (Β’ ΕΣΚΑ Ανδρών, 2ος Ομιλος), το χρονικό διάστημα που κοουτσάρει τον Αχαρνή (αντικαθιστώντας τον Γιάννη Θεολογίτη), έδωσε, μέσα από την συνέντευξή του, ο 43χρονος τεχνικός της ομάδας του Μενιδίου, Μάνος Τσαπάκης. Αναλυτικά, όσα δήλωσε ο πρώην τεχνικός των ΑΕ Καλλιθέας, ΑΕ Ρέντη και Αρης Νικαίας, για τον Αχαρνή, τα… συστατικά της συνταγής της καλής πορείας που πραγματοποιεί το σωματείο και πολλά ακόμη.

-Ποιες αγωνιστικές διαφορές διακρίνετε στο πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ, σε σχέση με εκείνο της ΕΣΚΑΝΑ;

«Αγωνιστικές διαφορές δε νομίζω πως υπάρχουν. Το μπάσκετ είναι ίδιο παντού. Οι διαφορές είναι ενδεχομένως, ως προς την διεξαγωγή των πλέι οφ αλλά και την υποχρεωτική χρησιμοποίηση των εφήβων».

-Πώς καταφέρνει να ξεχωρίζει ένας προπονητής, ένας παίκτης;

«Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και πολύ δουλειά. Κάτι που συνηθίζω να λέω στους παίκτες μου είναι ότι από την στιγμή που δεν διαφέρουμε πολύ σε ταλέντο απ’ τους άλλους, θα πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο από αυτούς, για να ξεχωρίσουμε. Τώρα, όσον αφορά το ποιους έχω ξεχωρίσει, ακόμα δεν έχω δει ούτε τις μισές ομάδες ολοκληρωμένα, οπότε δεν μπορώ να πω κάποιον.Βέβαια σίγουρα, ξεχωρίζει το 10-0 που έχουν κάνει τα Μελίσσια και σίγουρα ξεχωρίζουν τα ονόματα των κόουτς Σερέλη, Ζήβα, όπως και των ομάδων τους».

-Οι φιλοδοξίες σας ως πού φτάνουν;

«Προσωπικά, οι φιλοδοξίες μου σε κάθε δουλειά μου, είναι να εξαντλώ πάντα τις δυνατότητες που έχει η ομάδα και οι παίκτες μου, να διατηρώ όσο είναι στο χέρι μου, την υγεία των αθλητών, αλλά και την «υγεία» της ομάδας. Υπάρχει διαφορά στο κίνητρο των παικτών από τους προπονητές. Ο προπονητής σε αυτές τις κατηγορίες, που δεν είναι συνήθως επαγγελματίας (δεν ζει απ’ αυτό) το κίνητρό του είναι να βελτιώσει τους αθλητές του και κατά συνέπεια και την ομάδα. Είναι σημαντικό τελειώνοντας η σεζόν, είτε μείνει είτε φύγει ο προπονητής, να έχει αφήσει κάτι καλό. Τώρα, οι παίκτες επειδή είναι συνήθως μικρότεροι σε ηλικία, έχουν κίνητρο να παίξουν σε όσο το δυνατόν υψηλότερο επίπεδο».

-Τι θα θέλατε να αλλάξετε γενικότερα στον χώρο;

«Αν είχα την δυνατότητα, θα προσπαθούσα να πείσω τις διοικήσεις των ομάδων και γενικότερα όλους τους μπασκετικούς παράγοντες, να επενδύσουν περισσότερο στα τμήματα υποδομής, γιατί εκεί είναι η ουσία. Εγώ εάν ήμουν παράγοντας, θα προσπαθούσα οι καλύτεροι προπονητές να στελεχώνουν τα μικρότερα τμήματα και όχι τις πρώτες ομάδες (ανδρικό-γυναικείο)».

-Η διαδικασία των πλέι οφ δημιουργεί έξτρα άγχος σε ένα πρωτάθλημα;

«Δεν νομίζω. Το βρίσκω πολύ καλό και δίνει την ευκαιρία σε ομάδες που είχαν κάποιες ατυχίες νωρίς, πχ με τραυματισμούς, να τις καλύψουν στην συνέχεια. Κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο για περισσότερες ομάδες. Είναι κάτι που λείπει από την ΕΣΚΑΝΑ και σίγουρα θα το αγκάλιαζαν και εκεί όλες οι ομάδες».

-Το να διαχειρίζεσαι πολλούς διαφορετικούς παίκτες τι βαθμό δυσκολίας έχει;

«Δεν είναι καθόλου εύκολο, από τη στιγμή που ο κάθε αθλητής, που δεν είναι επαγγελματίας, παίζει με διαφορετικό κίνητρο και για διαφορετικούς λόγους λοιπόν ο καθένας. Άλλος μπορεί να είναι μαθητής, άλλος φοιτητής, άλλος να δουλεύει 10 ώρες, άλλος να είναι άνεργος, άλλος να έχει 2 παιδιά και όλοι αυτοί να προπονηθούν για μιάμιση ώρα με τις φωνές κάποιου άλλου (προπονητή), που έχει και αυτός τα δικά του προβλήματα. Το μυστικό είναι να είσαι δίκαιος και ειλικρινής με όλους και να εφαρμόζεις τους ίδιους κανόνες σε όλους».

-Πώς μπορούν να κοντρολάρονται οι καταστάσεις, μετά από μια ήττα;

«Σίγουρα, όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, θέλουμε να κερδίζουμε. Δεν υπάρχει όμως μόνο η νίκη. Εγώ, λέω πως ο πραγματικός χαρακτήρας της ομάδας φαίνεται στις ήττες. Στις νίκες, όλα είναι καλά. Γι’ αυτό και προσπαθώ να επικεντρώνομαι στις προπονήσεις. Αν έχουμε κάνει καλές προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα, θα χαρούμε περισσότερο με τη νίκη και θα στεναχωρηθούμε λιγότερο με ενδεχόμενη ήττα, γιατί θα ξέρουμε ότι το προσπαθήσαμε, όσο μπορούσαμε. Και με αυτό το σκεπτικό προχωράμε».

«Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω κάτι για τους ανθρώπους της διοίκησης της ομάδας. Για να πω την αλήθεια, όταν υπήρξε το ενδιαφέρον προς το πρόσωπό μου, έδινα πολύ λίγες πιθανότητες να αναλάβω, κυρίως λόγω της απόστασης (μένω Πειραιά και είναι πραγματικά δύσκολο), η αγάπη όμως των ανθρώπων της διοίκησης για την ομάδα και ο σεβασμός με τον οποίο με αντιμετώπισαν, παρότι δεν με γνώριζαν καθόλου, έκαναν πολύ πιο εύκολη την απόφασή μου. Οταν δε, έκανα και την πρώτη προπόνηση και γνώρισα και τους παίκτες, ήμουν σίγουρος ότι πήρα την σωστή απόφαση».